Płyty CD mają 12cm oraz 8cm średnicy oraz 1.2mm grubości, ten wprowadzony na rynek w 1982 roku przez Philipsa i Sony format stał się najczęściej stosowanym standardem zapisu dźwięku i danych komputerowych w zastosowaniach domowych. Dane zawarte są w ogromnej ilości wgłębień (pitów) i płaskich obszarów (landów) tworzących na płycie spiralę rozpoczynającą się w okolicy środka dysku, a kończącą na brzegu. Do odczytu danych służy wiązka laserowa prowadzona w precyzyjnym mechanizmie odtwarzacza, śledzi ona spiralę trafiając na "górki" i "dołki". Pity w niewielki sposób odbijają światło lasera w przeciwieństwie do płaskich obszarów, które powodują, że wiązka trafia do fotodiody odbiorczej. W zastosowaniach audio prędkość odczytu danych jest stała, co wobec spiralnego zapisu ścieżki wymusza zmianę prędkości obrotowej płyty.
Podstawowa wersja płyty CD mieści 650MB danych co przekłada się na ok. 74 minuty muzyki. Ta zapisywana jest w standardzie PCM (pulse code modulation) w 16 bitowych słowach z częstotliwością próbkowania 44.1kHz. Nieco później rozszerzono oryginalną postać formatu i powstały urządzenia oraz nośniki mieszczące większą ilość danych, nawet do 90 minut.
