Folk to nie rock`n`roll, Johnny Flynn to nie AC/DC, dlatego "Country Mile" będąca w gruncie rzeczy powieleniem poprzednich albumów muzyka, zdecydowanie nie powala.
Londyńczyk wziął udział w rozpędzaniu drugiej fali odrodzonej mody na folkowe granie. Jego głęboki głos i ochocze sięganie po gitarę Dobro sprawiły, że debiutancki krążek Flynna, "A Larum", okazał się sporym sukcesem. O ile jego towarzysze broni, tacy jak Laura Marling czy Mumford & Sons, poszli wyraźnie do przodu, o tyle Johnny okopał się wśród sprawdzonych pomysłów i nie ma zamiaru się ruszyć.
Problem w tym, że eksploracja pewnych idei w końcu musi doprowadzić do nagrania takiego albumu, jak "Country Mile" - nudnego, ciągnącego się jak flaki z olejem i niemającego w sobie za grosz polotu. Johnny Flynn buduje melodie tak samo jak pięć lat temu, podobnie je aranżuje (choć w takim "The Lady Is Risen" pojawia się udana partia trąbki, która odświeża brzmienie), a na dodatek jakby stracił na dynamice.
Zgoda - gdy tytułujesz swoją płytę "Country Mile", dajesz znać, że słuchacz będzie miał do czynienia z nawiązaniami do wiejskiego bluesa i sielską atmosferą. Ale gdy natrafiamy na taką mękę, jak "Gypsy Hymn", "Tinker`s Tail", które - choćby ze względu na tekst - zachęcają do zaproponowania motywu z przytupem, ciężko się do nowego materiału Brytyjczyka przekonać.
Super, że Johnny znalazł na siebie pomysł, brawa, że jest konsekwentny, ale żeby poruszać serca słuchaczy, trzeba eksperymentować, trzeba umieć wślizgnąć się przez ucho do serca przy pomocy jakiegoś niespodziewanego dźwięku. Flynnowi środki ku temu - póki co - się skończyły.
Jurek Gibadło
Transgressive Records
