You Can`t Stop Me

Śmierć Mitcha Lukera, wokalisty i założyciela Suicide Silence, odbiła się szerokim echem w całum metalowym środowisku. Dla jednych przykładny ojciec, przyjaciel, a przede wszystkim genialny frontman i człowiek dusza, dla drugich idol i bożyszcze, dla jeszcze innych jeden z najbardziej przereklamowanych głosów w deathcorze.

Czy Mitch jest niezastąpiony? Nie, gdyż tego dowiedzieliśmy się z DVD upamiętniającego jego odejście. Kolejny dowód to najnowszy album jego zespołu zatytułowany "You Can`t Stop Me", w całości zadedykowany jego osobie już z nowym krzykaczem za mikrofonem.

Nowa persona w szeregach Suicide Silence to nie kto inny jak sam Eddie Hermida z All Shall Perish. Jeden z najlepszych ekstremalnych wokalistów w ogóle dokonał według mnie jednak złego wyboru, zasilając Suicide Silence i nie jestem w tym zdaniu odosobniony. Jest to zdecydowany krok wstecz dla tego bardzo utalentowanego wokalisty, który przyzwyczaił nas do bardzo zróżnicowanych i świetne zaaranżowanych wokali idących w parze z niemal matematyczną i na swój sposób progresywną, ale wściekłą młócką serwowaną z All Shall Perich.

Dość powiedzieć, że gdyby nie Despised Icon czy All Shall Perish deathcore mógłby nie być ani techniczny, ani tak porywający. Niestety klamka zapadła i Eddie, w hołdzie dla swojego przyjaciela (nie chcę pisać o kwestiach czysto finansowych), stał się pełnoprawnym członkiem zespołu.

Czy sprawdza się w swej roli? Owszem, ale słychać wyraźnie, że to gardło All Shall Perich, człowiek przyzwyczajony do "łamania" linii melodycznych, w tym śpiewania czysto, zamiast wydobywania z siebie jednostajnych, wysokich screamów i męczących growli plus okazyjnie pig squeali - które Hermidzie od jakiegoś czasu nie wychodzą.

Tyle o wokaliście, który - jak można się domyślić - jest najmocniejszym punktem Suicide Silence. Co z muzyką? Ta nie ulegała specjalnym zmianom. To dalej prosty jak budowa cepa deathcore, grany byle do przodu, byle walić po pysku. Muza kompletnie bez jakiejkolwiek techniki, zarówno w kwestii pracy gitar, jak i samej sekcji rytmicznej. Okazjonalne wycieczki w nu-metalowe brzmienia nie pomagają i chcąc nie chcąc, otrzymujemy - a jakże - Suicide Silence w Suicide Silence. Jedynym novum, jeśli tak to można nazwać, jest większa ilość melodii, co w tym wypadku może być zasługą Hermidy, który podobno miał wkład w kształt "You Can`t Stop Me", albo inaczej, chciałbym wierzyć w to, że miał.

Lwia część utworów to szybkie petardy grane na typową modłę umpa-umpa, a następnie breakdown. Co do blastów, z których Alex Lopez poniekąd słynie, jest ich znacznie mniej w stosunku do poprzednich materiałów. Najwięcej tu niestety tych wstrętnych breakdownów, które są znakiem rozpoznawczym zespołu z południowej Kalifornii.

Ja wiem, że 4 mln fanów z całego świata w wieku 13-18 lat właśnie tego oczekuje, ale jeśli Suicide Silence chcą się w jakikolwiek sposób rozwijać, powinni czym prędzej z tego elementu zrezygnować. Są fragmenty, a może nawet całej numery, jak choćby "Monster Within" z gościnnym udziałem Grega Puciato z The Dillinger Escape Plan, kiedy panowie pokazują, że nie obca im ani dobra gitarowa solówka, ani groove, który nie ociera się o powracający do łask nu-metal.

Innym przykładem takiego, nazwijmy to, stand-outu od typowego grania w stylu Suicide Silence jest wieńczący album, genialny w swej prostocie i czarujący klimatem "Ouroboros". Bynajmniej nie jest to outro, a pełnoprawny numer, który gdyby nie był tak "lekki", z pewnością mógłby stać się singlem. Co do utworów promujących, "Cease to Exist" oraz "You Can`t Stop Me" są już znane. Do tego grona najprawdopodobniej dołączy absolutny łamacz kręgosłupa "Warrior", który przypomina intensywnością debiut formacji.

Parę słów o brzmieniu. Od początku kariery Suicide SIlence kojarzono z potężną, tłustą, ale plastikową oprawą. "You Can`t Stope" me to drugi album, który wymyka się pierwotnym skojarzeniom z okresu debiutu. Sound gitar jest brudny, może nawet nie do końca selektywny. Bas, nie licząc dropów, pełni tutaj rolę zapychacza, ale to żadne novum w świecie deathcore`a. Bębny na całe szczęście są "ciepłe", żywe i dalekie od triggerowej cyfry. Chwała panu, i to - mam nadzieję - jest zasługa samego Lopeza, który w jednym z ostatnich wywiadów przyznał się, że nie lubi triggerów.

Podsumowując: "You Can`t Stope" Suicide Silence z pewnością przypadnie do gustu - a jakże - gimbofanom zespołu. Niestety starsi słuchacze, którzy nie tylko znaleźli sobie innych idoli - ale przede wszystkim rozwinęli swój gust nawet w obrębie deathcore`a - na ten opus zerkną raz, a w odtwarzaczu obrócą więcej niż dwa. Większa ilość grozi umysłowym kalectwem, ale o tym dzieci jeszcze nie wiedzą.

Grzegorz "Chain" Pindor