Dwa lata po wydaniu bardzo obiecującego debiutu, jakim był "Prisoner", kwartet z Sydney musiał w końcu zmierzyć się z syndromem drugiej płyty. Z pomocą niejakiego Dana Grech-Marguerata, odpowiedzialnego za produkcje hitów m.in. Radiohead czy Hurts, Australijczycy stworzyli dziesięć kompozycji, które trafią na sklepowe półki 17 lutego w postaci drugiego longplaya zatytułowanego "The Brink".
Tymczasem udało mi się przedpremierowo przesłuchać cały album, dzięki czemu mogłem sprawdzić, czy wspominany wcześniej syndrom dotknął również The Jezabels. Otwierający nową płytę tytułowy "The Brink" to typowa mieszanka indie rocka/popu, do którego Australijczycy zdążyli nas już przyzwyczaić. Rozmyte gitary oraz charakterystyczny wokal Hayley Mary wprowadzają słuchacza w pewien rodzaj transu, przez co poprzez cały etap odsłuchu longplaya nie potrafimy skupić na niczym innym.
Faktu nie zmieniają nieco szybsze od reszty "Beat to Beat" czy "Look For Love", które dzięki zabiegom perkusyjnym Nika Kalopera stają się kompozycjami, nie bójmy się użyć tego słowa, typowo tanecznymi. Specyficzna dynamika poszczególnych utworów na płycie, będących w sprytny sposób wymieszanych ze sobą, sprawiają, że trudno znudzić się, odsłuchując album w całości nawet kilkukrotnie.
The Jezabels sprytnie uciekli przed syndromem drugiej płyty, kontynuując to, co rozpoczęli na "Prisoner". Częste zmiany dynamiki, świetna warstwa liryczna i nieco rozmyte podłoże instrumentalne to znak rozpoznawczy zarówno najnowszego albumu, jak i debiutu.
Niesamowite, że zespół powstały dzięki współpracy ludzi studiujących na tym samym uniwersytecie odkrył swoją niszę, w której - jak widać - tak świetnie się odnalazł. "The Brink" to pozycja obowiązkowa dla fanów rockowo-alternatywnych dźwięków, płyta, na której emocje nie stanowią tylko marnego dodatku w postaci banalnych tekstów.
Marcin Czostek
