Chwila prywaty: będąc jeszcze młodym i posiadając włosy byłem metalem. Może nie takim wojującym, odzianym w spandexy i noszący katanę z telewizorem na plecach, ale jednak w moim serduszku królowało ciężkie granie. Największym wrogiem nie byli wtedy fani hip-hopu (których w moim rodzinnym mieście było tylu, ilu metali), a słuchacze Green Day, Papa Roach i właśnie Good Charlotte. Uważaliśmy te zespoły za totalną popelinę, która gwałci pojęcie gitarowego riffu.
Kilkanaście lat później dojrzały Pan Jerzy, który chyba już wszystko w życiu słyszał i nabrał zdrowego dystansu do muzyki, musiał stwierdzić, że muzyczne uprzedzenia to głupota. Otóż nagle w 2016 roku zdałem sobie sprawę, że amerykańska piątka potrafi pisać naprawdę ciekawe, wpadające w ucho kawałki. Dalekie od jakieś intelektualnej orgii czy technicznej maestrii, ale wciąż fajne, nadające się w sam raz do puszczenia na imprezie i poskakania.
Na okoliczność recenzowania niniejszej płyty przefrunąłem przez całą dyskografię Good Charlotte i pragnę donieść, że "Youth Authority" to najlepszy album zespołu. Najdojrzalej skomponowany, bardzo mądrze zaaranżowany, świetnie wyprodukowany, klasowo brzmiący, a przy tym niosący dawkę młodzieńczej energii, jakby dla rodzeństwa Maddenów czas stanął w miejscu 15 lat temu.
Autentycznie słyszę w tych dźwiękach radość grania. Nawet jeśli podbitą koniunkturalnością reaktywowanego składu, to wciąż szczerą, emanującą na słuchaczy. Gdy słucham ballady "Life Can`t Get Much Better" do głowy przychodzi mi hasło - "Nickelback by tego lepiej nie skomponował". Obcując z prostym rockerem "The Outfields" zyskuję przekonanie, że Maddenowie za młodu słuchali Foo Fighters, z kolei przy "War" przecieram uczy ze zdziwienia mamrocząc pod nosem, że mamy tu wałek udany nawet w kategoriach artyzmu.
Oczywiście podchodźcie do tych pochwał ze zdrowym dystansem. "Youth Autority" to żaden Top wydawnictw tego roku, ani płyta, która zrewolucjonizuje myślenie kogokolwiek o muzyce. To po prostu bardzo dobrze zagrany i nagrany pop rock, który wygrywa w kategorii "stosunek oczekiwań do rzeczywistości".
Jurek Gibadło
