El Dupa ma to do siebie, że zawsze robi co chce i jak chce. I oczywiście kiedy chce. Można płakać, można się dąsać, że za rzadko płyty wydają, że nie da się o nich poczytać na Pudelku lub popularna wśród mas gazeta codzienna nie rzuca na nich klątw przynajmniej trzy razy w tygodniu. Ale może właśnie w tym szaleństwie jest metoda?