Dolby ProLogic IIx

DTS Virtual:X to system dźwięku wirtualnego, który ma kreować przestrzeń imitującą pracę formatu 7.1.4 właściwą np. dla standardu Dolby Atmos.

System dźwięku przestrzennego przygotowany dla formatów Blu-Ray oraz HD-DVD. Nośnikiem informacji są płyty tego rodzaju (lub np. dane komputerowe), możliwe jest zakodowanie ośmiu kanałów w konfiguracji 7.1 (dwa przednie, centralny, dwa efektowe, dwa tylne efektowe oraz kanał subwooferowy LFE). Dolby TrueHD wyróżnia się na tle wcześniejszych systemów bezstratnym kodowaniem informacji, w jednej ścieżce może teoretycznie zostać zapisanych osiem kanałów (tyle uwzględniają standardy Blu-Ray i HD-DVD, choć sam Dolby TrueHD może nieść nawet więcej informacji), każdy o parametrach 24bit/96kHz. Łączna maksymalna przepływność danych wynosi 18Mbps, mogą być one przesyłane kablem HDMI.

Format dźwięku przestrzennego stworzony z myślą o zapisie informacji z rozdzielczością 24-bitów i częstotliwością próbkowania 96kHz. Nie jest to zupełnie nowa metoda kodowania, gdyż standard opiera się na podstawowych strukturach DTS, ponownie (tak jak w przypadku DTS ES) wykorzystano jego elastyczność aby stworzyć rozszerzenie z lepszymi parametrami. Sygnał DTS 96/24 ma dualną naturę, składa się z rdzenia - takiego jak w bazowym DTSie oraz dodatkowego pakietu tzw. Extensions. Rdzeń gwarantuje pełną kompatybilność z dekoderami DTS, w ich rozumieniu sygnał 96/24 będzie sygnałem 48/24, już pierwszy historycznie format DTS posiadał rozdzielczość 24-bitów. Strumień DTS 96/24 trafiający do odpowiedniego dekodera zostanie także pierwotnie zinterpretowany jako rdzeń 48/24, do którego dołączona będzie sekcja Extensions niosąca sygnały z wyższych częstotliwości. Zapis obejmuje 5.1 kanałów i charakteryzuje się przepływnością 1.5Mbps, czyli taką samą jak w podstawowym DTSie. Osiągnięto to stosując inny, bardziej restrykcyjny system kompresji, który surowiej traktuje dane z partii Extensions czyli te zakodowane w pasmie powyżej 22kHz.

Format DTS HD jest propozycją firmy stworzoną na potrzeby nowych standardów Blu-Ray oraz HD-DVD, choć wpisaną jako opcjonalny system obok obowiązkowego DTSu. Pod DTS HD kryją sie dwa substandardy, Master Audio oraz High Resolution Audio, w obydwu zapis odbywa się maksymalnie na ośmiu kanałach (7.1 jest oczywiście możliwe, choć taka konfiguracja nie jest obligatoryjna) z rozdzielczością 24-bitów i częstotliwością próbkowania 96kHz. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z wierniejszym odtworzeniem oryginalnego, studyjnego zapisu oraz idącym za tym większym zapotrzebowaniem na informacje. Z tego względu przepływność danych w DTS HD Master Audio wynosi 24.5Mbps dla dysków Blu-Ray i 18Mbps dla płyt HD-DVD. W przypadku DTS HD High Resolution Audio jest to odpowiednio 6Mbps i 3Mbps. Transfer cyfrowych sygnałów między odtwarzaczem a amplitunerem może odbywać się poprzez port HDMI lub złącze SPDIF. W przypadku sprzętu ze złączem HDMI v1.3 z odtwarzacza wysyłany jest surowy sygnał, który po wejściu do amplitunera trafia na układy dekoderów DTS HD. Możliwe jest także zdekodowanie DTS HD w samym odtwarzaczu, a wówczas cyfrowe dane w formacie PCM popłyną do amplitunera złączem HDMI v1.1 lub v1.2. Ostatecznie, jeśli amplituner posiada jedynie analogowy zestaw 6.1 dekodowaniem i konwersją cyfrowo-analogową może zająć się sam odtwarzacz. DTS HD został ponownie zbudowany na bazie znanego już systemu rdzeń/rozszerzenia DTS. Oznacza to, że sygnał cyfrowy DTS HD może zostać zdekodowany w starszych dekoderach DTS, oczywiście tylko w ramach podstawowego rdzenia 24bit/48kHz i 5.1 kanałów. Jeśli jednak posiadamy DTS ES będzie to obraz konfiguracji 6.1, a w DTS 96/24 sygnał z takimi parametrami (choć zachowaną właściwą dla tego formatu przepływnością 1.5Mbps).

Oznaczenie płyty DVD, na której dane umieszczono z dwóch stron, na każdej z nich zapisano jedną warstwę. Płyta ma pojemność 9.4GB czyli dwukrotnie więcej niż płyta DVD-5.

Oznaczenie płyty DVD, na której dane umieszczono z dwóch stron, każda z nich posiada dwie warstwy. Jest to najbardziej pojemna wersja, która mieści 17GB informacji, a więc ma pojemność dwa razy większą od płyty DVD-9.

Układ elektroniczny realizujący zamianę sygnału cyfrowego (D-digital) na analogowy (A-analog).

(ang. Digital Audio Broadcasting), system radiofonii naziemnej umożliwiający uzyskanie jakości dźwięku podobnej nagraniom z płyt CD. Konstrukcja sygnału radiowego umożliwia dołączenie do dźwięku informacji zawierającej teksty, proste grafiki itp. Ich wyświetlanie możliwe jest na ekranie odbiornika radiowego z wbudowanym dekoderem DAB.

Układ elektroniczny realizujący zamianę sygnału cyfrowego; najczęściej tymi literami oznacza się układ scalony odpowiedzialny za zamianę sygnału.

Współczynnik tłumienia, czyli stosunek impedancji głośników do impedancji wzmacniacza. Im wyższy, tym lepiej sterowane są zestawy głośnikowe.

Standard kasety oraz zapisu cyfrowego opracowany na potrzeby profesjonalne (oraz w mniejszym stopniu domowe) w latach 80-tych przez firmy Sony oraz Philips. Niewielka kaseta (wymiar zbliżony do połowy popularnej kasety CC) odczytywana jest przez system wirujących głowic - podobnie jak w przypadku magnetowidu. Konstrukcja samej kasety jest także zbliżona, posiada klapkę chroniącej taśmę. Po umieszczeniu kasety w magnetofonie klapka jest uchylana a taśma wyciągana i dociskana do systemu głowic. Maksymalny czas zapisu to 240 minut, ale dotyczy on mniej popularnego trybu z niższą jakością (próbkowanie 32kHz, rozdzielczość 12-bitów), w podstawowym trybie jest to 120 minut, a dane rejestrowane są z rozdzielczością 16-bitów przy częstotliwości próbkowania 48kHz.

(decybel) Jednostka pozwalającą określić w skali logarytmicznej poziom ciśnienia akustycznego lub intensywności sygnału. 0 dB określa próg słyszalności, wartość 130 dB opisywana jest jako próg bólu uszu.

Układ zapewniający pobicie basów przy niskich poziomach głośności odtwarzanych dźwięków.

Układ redukcji szumów, w swoim czasie konkurent systemu Dolby. Działanie polega na zapisie sztucznie zniekształconego sygnału na nośnikach wprowadzających szumy i zakłócenia (głownie taśma magnetofonowa). Przy odczycie następuje ponowne przetworzenie sygnału w trakcie, którego oprócz odtworzenia treści oryginalnej, eliminowane są wszelkie artefakty.