Pochodzę z tego poszkodowanego pokolenia, które nie doświadczyło żadnej muzycznej rewolucji, a hity z MTV zaczęło kojarzyć w okolicach pierwszej fazy popularności Backstreet Boys. Z tego też powodu muzyka Johna Portera dotarła do mnie najpierw nie pod postacią Porter Band czy Maanamu, a jego duetu z Anitą Lipnicką. Niby zgrabnego, dobrego popu, ale jednak dalekiego od prawdziwych możliwości Brytyjczyka.
Dziś, kiedy mam już dokonania Johna dobrze opanowane, nie dziwi mnie, że muzyk potrafi wysmażyć tak znakomity album, jak "Honey Trap". I nie zwiedzie mnie nawet kiepska okładka niczym z jakiegoś słabego soft porno.
Nowy solowy krążek Johna Portera to uwolnienie fascynacji przyduszonym, knajpianym bluesem, tonącym w oparach papierosowego dymu i morzu wysokoprocentowego alkoholu. Słuchając "Honey Trap", mam wrażenie, że John siedział w szkolnej ławce z Markiem Laneganem, kopał piłkę z Nickiem Cavem, a film urywał podczas spotkań z Tomem Waitsem. Jego piosenki mają w sobie brud kompozycji byłego wokalisty Screaming Trees, liryczne zacięcie Australijczyka i niepokój barda wszystkich wyrzutków.
"Honey Trap" to niezwykle równy album, dlatego doprawdy ciężko jest tu wyróżnić jakikolwiek utwór. Pochwalę kawałek tytułowy, gdyż ma sobie mnóstwo korzennego bluesa. Przyklasnę smutnej, życiowej balladzie "Light On A Darkened Road", tupnę nóżką przy nieco dancigowatym "Black With The Blues", tudzież pomacham głową przy hałaśliwym "Outta My Bed". John Porter nagrał wspaniałą płytę dla dojrzałych mężczyzn, pełną mroków (i uroków) życia, osadzoną w stylistyce, którą lubię. Jestem na tak.
Jurek Gibadło
Mystic
