Sarah Vaughan (1924–1990) miała skalę głosu, która gwarantowała jej powodzenie na każdej scenie: swingowej, musicalowej i operowej. Wybrała jazz, ale nie uważała się za wokalistkę jazzową ani bluesową, po prostu śpiewała w każdym z tych stylów.
Lekkością i łatwością frazowania dorównywała Elli Fitzgerald, choć nie miała tak charyzmatycznego głosu, przynajmniej na początku kariery. Na tej składance zebrano jej najwcześniejsze nagrania z lat 1944–1947.
Sarah Vaughan wygrała w 1942 r. konkurs amatorów w Harlemie, śpiewając "Body and Soul". Nagrodą było 10 dolarów i tydzień występów w teatrze Apollo. Tu rok później usłyszał ją Billy Eckstine, wokalista w orkiestrze Earla Hinesa. Dał jej kilka lekcji i polecił swemu liderowi.
Album "The Complete 1944 - 1947" otwiera piosenka "I`ll Wait and Pray" nagrana z orkiestrą Eckstine`a w 1944 r., gdzie na trąbce gra Dizzy Gillespie. Późniejszych nagrań dokonała właśnie z orkiestrą Gillespiego lub jego septetem z Charlie Parkerem. Rzadkie są archiwalia z mniejszymi zespołami, jak trio Stuffa Smitha czy kwartet Teddy`ego Wilsona. Była gościem orkiestr: Johna Kirby`ego, Tadda Damerona, Georgiego Aulda, George`a Treadwella i Teda Dale`a. Jejs styl dopiero się wykształcał, najlepszych nagrań miała dokonać dekadę później.
marek Dusza
HARMONIA MUNDI/CMD
