Kanadyjski pianista Paul Bley od dziecka przejawiał wybitne zdolności muzyczne. W wieku 11 lat zdobył dyplom juniora konserwatorium McGilla w Montrealu. Mając 21 lat grał z największymi: Charlie Parkerem, Benem Websterem, Lesterem Youngiem i Charlesem Mingusem.
W 1955 r. zwiastował jazzową rewolucję twierdząc, że potrafi pisać utwory bez akordów. Trzy lata później w Los Angeles przyjął do swojego zespołu młodych muzyków: Ornette’a Colemana, Dona Cherry'ego, Charliego Hadena i Billy`ego Higginsa.
W 1963 r. po raz pierwszy Paul Bley utworzył trio z kontrabasistą Garym Peacockiem i perkusistą Paulem Motianem. Później wiele razy grał to z jednym, to z drugim, ale dopiero w 1998 r. ich drogi zeszły się ponownie, by wskrzesić dawne trio i nagrać płytę "Not Two, Not One".
W marcu 1999 r. ruszyli w trasę koncertową i dopiero teraz ich występ z Lugano trafił na płytę. Trzech dojrzałych muzyków pokazało nieograniczone możliwości muzyki improwizowanej, która wywodzi się z jazzu, ale rytmicznie i harmonicznie wyszła z jego ram.
Album "When Will the Blues Leave" pokazuje nieograniczone możliwości twórcze artystów, którzy swą wyobraźnię, doświadczenie i wirtuozerię wykorzystali do tworzenia nowatorskiej muzyki. Na nowo zdefi niowali pojęcie jazzowej awangardy, otworzyli drzwi do nowego jazzu, a raczej muzyki współczesnej o jazzowym rodowodzie.
Marek Dusza
ECM/Universal
