W 1831 roku niespełna trzydziestoletni Vincenzo Bellini wystawiał w mediolańskim teatrze Carcano swoją nową operę “Lunatyczka". Po początkowych sukcesach utwór zniknął ze scen (poza Włochami) z dwóch powodów. Po pierwsze, ze względu na niezbyt udane libretto Felice Romaniego, po drugie, z powodów bardziej prozaicznych, zależnych od kolejnych inscenizatorów.
Otóż "Lunatyczka" wymaga bezwzględnie wybitnych śpiewaków, dysponujących znakomitymi głosami. Ta, pełna wdzięku, liryzmu i melodyjności opera uważana jest powszechnie za najdoskonalsze dzieło Belliniego. Wystarczy chociażby posłuchać słynnego kwintetu, a właściwie kwartetu z udziałem chóru, zamykającego I akt opery. Oprócz "Lunatyczki" powszechnie znane są tylko "Purytanie", "Pirat" oraz "Romeo i Julia" ( "I Capuletti e I Montecchi"). Zresztą Bellini nie skomponował tak wiele, bowiem zmarł bardzo wcześnie, mając zaledwie 33 lata. Najsłynniejszą odtwórczynią głównej roli w "Lunatyczce" była Maria Callas.
Trudno konkurować z legendą, ale całkiem udanie czyni to Cecillia Bartoli. Razem z nią w roli ukochanego występuje Juan Diego Florez. Po raz pierwszy w historii nagrań płytowych bierze udział zespół grający na instrumentach z epoki.
Barbara Tenderenda
DECCA 2008 /UNIVERSAL MUSIC POLSKA
