Inner Blue

Doldingera wyróżniają dwie niezwykle cenne cechy: przepięknie ukształtowany ton saksofonów tenorowego i sopranowego oraz umiejętność komponowania chwytliwych utworów, co już dawno docenili producenci filmowi.

Mijają lata, a ten pełen sił witalnych Niemiec gra z werwą, na lekkim pogłosie i tonem zawsze czystym, ciepłym i odrobinę dosłodzonym.

Już jako lider grupy tradycyjnej był gorąco przyjmowany w Stanach w latach 50./60., a gdy w roku 1971 założył jazz-rockową formację Passport. Stała się ona jedną z niewielu grup europejskich, które odniosły sukces po obu stronach Atlantyku.

Składy personalne Passportu się zmieniały, a Klaus Doldinger sięgał po młodych zdolnych; aktualny skład to septet: saksofony, instrumenty klawiszowe, gitara, bas, perkusja i 2 x perkusjonalia.

W porównaniu z dawnymi nagraniami, Klaus Doldinger proponuje nadal jazz-rock, jednakże bardziej wyciszony, jak zwykle elegancko zaaranżowany, a ze względu na romantyczną aurę dość odległy od smooth jazzu. Istotną rolę odgrywają tu perkusjonalia układające nienatrętne krzyżowe rytmy, dalej tonują nastrój rzadko sączone akordy z fortepianu elektrycznego lub gitary. Na tym tle dominujący i zawsze pewny ton saksofonu Doldingera czyni tę muzykę natychmiast rozpoznawalną.