Artemis to według mitologii greckiej bogini przyrody i łowów, a we współczesności jest to imię, które nadano programowi kosmicznemu, badaniom bioinformatycznym, planetoidzie oraz robotowi. Gdy więc kilka bardzo zdolnych jazzmanek z różnych zakątków świata sformowało zespół o tej właśnie nazwie, musiało czuć presję nazwy i być może to sprawiło dodatkowy impuls do pokazania fanom i krytykom, na co je stać.
Pierwszą siłą sprawczą powstania grupy była kanadyjska pianistka Rene Rosnes, która z okazji Międzynarodowego Dnia Kobiet zorganizowała w 2016 r. tę całkowicie żeńską formację. Ośmielone sukcesem panie postanowiły kontynuować współpracę.
To trzeci album wspaniałej grupy Artemis z etykietką prestiżowego wydawnictwa Blue Note Records. Rozwijając wątek wywodzący się najlepszej tradycji, panie trzymają się głównego nurtu jazzu. W swych konstruktywnych przekazach demonstrują nie tylko nieprzeciętnie wysokie umiejętności warsztatowe, ale przede wszystkim inwencję twórczą.
Płyta zawiera osiem utworów, z których pięć to kompozycje własne członkiń zespołu oraz utwory napisane przez Burta Bacharacha, Wayne’a Shortera oraz mniej znanego pianistę Donalda Browna. Te ostatnie trzy standardy zostały zaaranżowane przez Rosnes, zaś każdy z utworów własnych zyskał finalną oprawę jego kompozytorki.
Wszystkie, bez wyjątku, aranżacje są wysokich lotów, zawsze celnie podkreślają melodie danej kompozycji i przydają jej dodatkowych blasków. Każdy z tematów ma swój niezaprzeczalny styl, a płyta "Arboresque" jako całość pozostaje perfekcyjnie zintegrowana.
Partie solowe wszystkich pań przechodzą gładko jedna w drugą, niczym w zwycięskiej sztafecie olimpijskiej. Fenomenalne zgranie uzyskała trąbka Jensen z saksofonem Glover, przywodząc na myśl najwspanialsze współbrzmienia tworzone niegdyś przez zespoły Milesa Davisa w latach 60.
Sekcję rytmiczną, raźnie napędzającą bieg akcji, tworzy rasowo swingujący kontrabas Uedy oraz zrelaksowana, ale niezwykle precyzyjna perkusja Miller. Choć Rosnes pozostaje liderką przedsięwzięcia, a kiedyś przecież (w latach 80.) miała zaszczyt współpracować z Waynem Shorterem, to jej stylowe popisy fortepianowe wcale nie zdominowały gry zespołu. W kwintecie panuje wyjątkowa demokracja i chyba to stanowi główną przyczynę bezapelacyjnego sukcesu płyty.
Cezary Gumiński
BLUE NOTE/UNIVERSAL
