Budowa mechaniczna odtwarzacza T.A.C. C-60 jest nietypowa. Zamiast wyginanej czy skręcanej skorupy, pojawia się dość skomplikowana konstrukcja, w której wyróżnia się górna, gruba płyta z przyciskami sterującymi napędem i zasuwaną klapą wnęki na płytę, przykręcana do czterech narożnych walców, które są jednocześnie nóżkami (od spodu naklejono do nich gumowe stopy). Także boki są przykręcone do pilarów, a dół - do ścianek bocznych. Klapę zakrywającą płytę wykonano z kolorowego akrylu, przesuwa się ją ręcznie.
Z tyłu widać otwory zakryte siateczkami; z jednej strony umieszczono lampy wzmacniacza wyjściowego, a z drugiej – lampę zasilacza. Mleczna płytka z logo firmy jest podświetlana na bursztynowo, ale na szczęście podświetlenie to można wyłączyć.
Wyświetlacz odtwarzacza T.A.C. C-60 też ma kolor bursztynowy (na skutek zastosowania filtra, a nie samej matrycy) i jest niewielki. To klasyczny element z lat 90. stosowany przez Sony i Sanyo, z tzw. "kalendarzykiem". Obok wyłącznik sieciowy, a po drugiej stronie przycisk, którym zmieniamy sposób wysyłania sygnału analogowego: "Fet" lub "Tube", czyli przez układ tranzystorowy lub lampowy. Oznacza to, że jeśli chcemy przełączać między nimi, nie musimy przekładać kabli z jednego wyjścia do drugiego. Z tyłu dzieje się niewiele, ale jest porządnie. Mamy gniazdo sieciowe IEC, wyjścia cyfrowe elektryczne i optyczne, a także wyjścia analogowe zbalansowane XLR i niezbalansowane RCA (zakręcane).
Środek podzielono na kilka segmentów, w których główną oś wyznaczają metalowe ekrany, usztywniające przy okazji konstrukcję. Do ekranów przykręcono układ napędowy, oddzielając go z dwóch stron od zasilacza, a z trzeciej strony - od sekcji audio. Przykręcono go za pośrednictwem sprężynek do sztywnej, metalowej bazy, która jest zarazem dnem wnęki na płytę.
Po drugiej stronie ekranu mamy część bardzo rozbudowanego zasilacza. Widać tam dwa duże transformatory toroidalne, zaekranowane i przykręcone nie do spodu, a do dodatkowej "podłogi", a także zasilacz dla lamp wyjściowych. Zasilanie napędu oraz sekcji analogowej znalazło się w komorze za napędem. Część analogowa stabilizowana jest w układach dyskretnych, z bardzo dobrymi kondensatorami filtrującymi Nichicona na początku i polipropylenami SRC na końcu.
Na wejściu płytki audio pracuje przetwornik C/A Burr-Browna PCM1732, a zaraz obok - znakomity, stabilizowany mechanicznie i temperaturowo zegar taktujący, też ze swoim zasilaczem. Już tutaj widać mnóstwo kondensatorów Wima, Nichicona (Fine Gold) i precyzyjnych oporników. Powtórzy się to w dalszych sekcjach. W konwersji I/U zainstalowano układy scalone OPA2113 Burr-Browna, a w sekcji wzmocnienia i filtrów - OPA2604 tego samego producenta. Sygnał prowadzony jest w formie zbalansowanej - od przetwornika aż do układów wyjściowych.
Jak się wydaje, umieszczone na końcu lampy (po jednej na kanał 6922EH Electro-Harmonix) oraz tranzystory polowe (komplementarne pary 2SK170BL/J74BL) pracują tylko w roli bufora wyjściowego, a właściwe wzmocnienie ma miejsce w układach scalonych. Na wyjściu znowu kondensatory SRC i przekaźniki Takamisawy. Dużo dobrych elementów, rozbudowane zasilanie, solidna konstrukcja mechaniczna.
Odsłuch
T.A.C. C-60 daje do wyboru dwa rodzaje wzmocnienia (buforowania) wyjścia analogowego: tranzystorowy i lampowy. Wybór "lepszego" nie będzie łatwy. Niektórzy odbiorą to pierwsze jako jednoznacznie czystsze, precyzyjniejsze, nawet z lepszą barwą (!), a to drugie jako zamulające, niedające nic poza ogólnym "ciepłem".
Według mnie z tranzystorami na wyjściu T.A.C. C-60 gra zachowawczo, porządnie, można by powiedzieć, że "rozsądnie". Nic w jego dźwięku nie razi, nie denerwuje, wszystko wydaje się na swoim miejscu. To nie jest zimny, suchy dźwięk; jest bliski neutralności i na pewno zrównoważony. Po prostu dobry, a obiektywne ograniczenie słychać w przeciętnej rozdzielczości.
Włączenie do toru lampy, zgodnie z oczekiwaniem, ociepla, ale nie tylko. Tym razem rezultaty, a w zasadzie ich ocena, o wiele bardziej zależy od materiału muzycznego. Nagrania z szeroko rozumianej wokalistyki zabrzmiały pięknie, spektakularnie. Miałem mocny, nasycony, głęboki wokal, pewien spokój, niebędący "martwotą" czy nudą, choć brak chrapliwości, czyli wygładzenie, nie pozwala też mówić o stuprocentowej neutralności. Nie było więc w tym wielkich zasobów szczegółów, bo rozdzielczość względem wyjścia tranzystorowego żadnym cudem się nie poprawia, lecz nie ma też zupy.
Przyjemnie zabrzmiały też płyty, w których numerem jeden jest gitara akustyczna. Problem zaczynał się przy nagraniach korzystających z szerszego pasma, z dużymi składami, dźwięk był wówczas za mało zwarty i dynamiczny; góra i dół grały trochę "obok" środka. TAC nie ze wszystkim radzi sobie równie dobrze, ale alternatywne wyjścia pozwalają z powodzeniem szukać lepszej opcji dla każdej płyty - dzięki przełącznikowi jest to bardzo łatwe.
Wojciech Pacuła
