Jak niewiele potrzeba, żeby z artystki utalentowanej, ale mało oryginalnej, stać się tą pożądaną. Wystarczy "wyjść ze strefy komfortu". Uczyniła to, na swoje szczęście, Laura Marling.
Co prawda na wszelkie przykazania wypowiadane przez różnej maści coachów reaguję alergicznie, ale to konkretne pasuje jak ulał do recenzji najnowszej płyty Laury Marling, "Semper Femina". Brytyjka od początku kariery hołduje minimalistycznemu folkowi, aranżowanemu głównie na gitarę akustyczną i głos. No i super.
Problem w tym, że w jej muzyce nie byłem w stanie do tej pory odkryć niczego nowego. Nie jestem przesadnie wymagającym słuchaczem i nie żądam, by za każdym razem artysta odkrywał Amerykę, ale Laura miała wybitnie mało nowego do powiedzenia. A że i jej głos, i styl gry niczym się nie wyróżnia, jakoś nie potrafiłem się zakochać w tych dźwiękach.
Tymczasem z "Semper Femina" jest inaczej. To znaczy zmiana nie jest słyszalna za pierwszym przesłuchaniem płyty. Laura ciągle snuje zgrabne, acz powtarzalne historie o kobietach w dzisiejszym świecie, szarpiąc w dość przewidywalny sposób struny. Jednak za którymś z kolei podejściem można wyłapać na krążku kilka niespotykanych dotąd smaczków.
Przykłady? Proszę bardzo! "Next Time" pachnie wodewilem, muzyką rodem z filmów z początku kinematografii. "Wild Fire" przywodzi z kolei na myśl atmosferę ciasnego klubu, jest podszyty soulem, pięknie buja. Z kolei "Don't Pass Me By", najbardziej elektryczny na płycie, sięga po country, ale w tym akceptowalnym dla polskiego ucha wydaniu.
Mogłoby to brzmieć trochę lepiej - skrzypce, bas i perkusja, które co jakiś czas pojawiają się w tle są strasznie przytłumione - ale ogólnie "Semper Femina" pozostawia po sobie dobre wrażenie. Najlepsza płyta Laury? Tak bym ją określił.
Jurek Gibadło
Mystic
