Niegdyś ten norweski pianista i kompozytor prowadził awangardowe big bandy, lecz ostatnio preferuje wypowiedzi w mniejszych składach lub jak tutaj - solo. Niniejszy album stanowi pewną kontynuację projektu "Warp" (2015 r.), gdy pięknym frazom akustycznego fortepianu towarzyszą elektronicznie generowane efekty brzmieniowe.
Te elektroniczne dźwięki mogą symbolizować otaczający nas świat materialny, który wkrada się w wysublimowany świat muzyki, stanowiąc pewną paralelę do pasywnych relacji między polityką a artystami.
W "Discourses" Jon Balke osiąga estetyczną perfekcję, gdyż dodane efekty niezwykle celnie komplementują jego akustyczną pianistyką. Muzyk wypowiada się najczęściej refleksyjnie i minimalistycznie, choć napotykamy też fragmenty z powiewem romantycznego temperamentu.
Pewne partie fortepianu mogą kojarzyć się ze stylem wypowiedzi Keitha Jarretta, lecz Jon Balke stara się utrzymać odpowiedni do nich dystans. Album zawiera 16 krótkich, improwizacyjnie rozwijanych kompozycji, lecz bez podkreślania rytmicznego pulsu, jazzowego swingowania czy układu chorusów.
Najbardziej fascynujący moment pojawia się w temacie "The First Argument", gdy spomiędzy perlistych nut fortepianu wyłaniają się rytmiczne frazy syntezowane a’la Jean-Michel Jarre.
Cezary Gumiński
ECM/Universa
