Symphonica

Amerykański saksofonista Joe Lovano ma płyty tak różnorodne, że każdy znajdzie sobie coś innego, stosownego do nastroju i upodobań. W Europie zrealizował najtrudniejszy i najdroższy ze swych projektów z dużą orkiestrą. Ale ponieważ to nagranie na żywo, a za bilety zapłacili zamożni niemieccy jazzfani, możemy przyłączyć się do nich dużo mniejszym kosztem. A warto, bo Lovano należy do grona kilku najwybitniejszych saksofonistów.

Kiedy niespełna rok temu na festiwalu Bielska Zadymka Jazzowa spytałem go o inspiracje, powiedział: "John Coltrane, Ornette Coleman i Sonny Rollins roztoczyli przed jazzem szerokie perspektywy, a Wayne Shorter i Joe Henderson dodali własne głosy, pokazując kierunek dalszych poszukiwań, również moich".

Big-band i orkiestra symfoniczna radia WDR dają Lovano znakomite wsparcie do dalszych poszukiwań ciekawych brzmień. Inaczej brzmi jego saksofon w małym zespole, inaczej na tle kilkudziesięciu instrumentów. Chociaż preferuję jego saksofon w nastrojowych tematach, gdzie cudownie wybrzmiewają alikwoty, to tutaj doceniłem również jego ekspresję np. w utworach: "Eternal Joy" i "Alexander the Great", gdzie saksofonowe improwizacje swobodnie wybijają się ponad zmasowane brzmienie dęciaków i smyków. W balladowych: "Emperor Jones" (dedykacja dla Hanka Jonesa?), "His Dream" czy "Duke Ellington`s Sound of Love" pozostaje delektować się delikatnie wydmuchiwanymi frazami ze smyczkami w tle.

Marek Dusza
BLUE NOTE/EMI MUSIC