Lata 90. były bardzo ważnym okresem dla rocka. W pierwszej ich połowie grunge'owe szaleństwo udzieliło się wszystkim, nawet stacji MTV. Tak, kiedyś w MTV wyświetlali teledyski! W kółko można było oglądać Soundgarden, wielkim uwielbieniem cieszyło się Alice In Chains i Pearl Jam, a "Smells Like Teen Spirit" znalazło się na pierwszym miejscu listy hymnów wszech czasów. Druga połowa lat 90. była już znacznie gorsza. Nie było tak ciekawie, a już na sam koniec zapanowała moda na nu-metal, który zamiast zrodzić nowe legendy, głównie produkował tymczasowe nazwy. Tak, 1990s to szerokie określenie na grupę muzyczną...
Trio z Glasgow "ma talent". Nie są może tak oryginalni, jak niektórzy uczestnicy popularnego programu telewizyjnego, ale w ich zasięgu leży granie melodii, które poruszyłyby tłumy do gibania i skakania. I to właśnie robią. Tylko że w przeciwieństwie do grup, takich jak Franz Ferdinand, nie wykorzystują pewnych pomysłów dla uformowania własnego charakteru, a zwyczajnie łączą ze sobą patenty, które od lat pozwalały podobnym wykonawcom na występowanie na mniejszych scenach popularnych festiwali.
Piosenki 1990s są przeciążone elementami, które w przeszłości sprawiały, że utwory stawały się stadionowymi klasykami. Przesyt następuje już po wysłuchaniu kilku kompozycji. W zasadzie wysłuchanie wszystkich piosenek, jakie zespół przygotował na swój profil w serwisie MySpace to wystarczająco, by ze spokojem przejść do poszukiwania bardziej interesujących przedstawicieli gatunku. Aranżacje choć rytmiczne, nie porywają. Mimo że rockowe, nie dają czadu. Wszystko jest tu takie "na pół gwizdka". Praktycznie każdy pozytyw o jakim się pomyśli rodzi pewne "ale". Również warstwa liryczna budzi mieszane uczucia. Niby próbuje być zadziorna, ale tylko tak trochę, tak bezpiecznie. A to chyba nie tak było w tej ciekawszej połowie lat 90.. Nie ocierało się dżinsów tylko rozdzierało je. Nie paliło się trawki tylko ćpało heroinę. A piosenki? Piosenki wzbudzały emocje. Albo ktoś nagrywał klasyk albo szmirę o której wzsyscy szybko zapominali.
"Kicks" jak wiele dzieł, które powstają bardziej współcześnie jest płytą jednorazową. To nie jest bardzo zaskakujące. Naprawdę dziwi, a może nawet bawi fakt, że 1990s najlepiej wypada w kompozycjach... spokojniejszych, popowych. Gdy bowiem słucha się schizofrenicznych problemów zespołu, nie sposób nie stwierdzić, że tylko w tej kategorii mają szansę na odniesienie sukcesu. Do bycia gwiazdami rocka i awangardy potrzeba charyzmy, której tutaj jest jak na lekarstwo. Prawdziwego buntu już dzisiaj nie ma. No, przynajmniej w Glasgow.
M. Kubicki
Rough Trade
