Gdyby w latach 90. poznaniacy mieli sprawnego menedżera albo nie pili tak dużo, z pewnością dziś byliby kolejnym towarem eksportowym Rzeczypospolitej. Trochę żałuję, że Kwasożłopom tak naprawdę nigdy to się nie udało, bo zespół był jest i będzie nietuzinkowy i to w skali całego świata. Zamiast tego panowie sukcesywnie podbijali krajowy rynek, budując pozycję o jakiej wciąż marzy wielu młodych adeptów metalowej sztuki.
Kto chodzi na koncerty, ten wie, że "starocie" Tytusa & co bronią się genialną rytmiką i groove, którego winni im zazdrościć na zachodzie. Nowości, wydawane w równych odstępach czasowych, mają zaś to do siebie, że Acid Drinkers z każdym kolejnym albumem zaskakują, choć nie zawsze pozytywnie (patrz: druga część Fishdicka). Tym razem czternasta pozycja w dorobku naszej legendy szokuje...
Przede wszystkim spójnością. Zestaw dwunastu premierowych piosenek winien zaspokoić nie tylko zadeklarowanych, wiernych fanów, lecz także, a może przede wszystkim tych, którzy cenią sobie w muzyce luz, melodie, i ciężar walący po baniaku niczym potężny obuch. Acid Drinkers, choć rozkładają thrash i heavy metalowe akcenty w sposób momentami przywodzący na myśl klasyków metalu, robią to w sposób tak genialny, że miejscami aż fałszywy. W układance, jaką jest "25cent for a riff", wszystko się zgadza i gdyby byli to debiutanci, z pewnością z miejsca staliby się gwiazdami wszystkich rockowych festiwali.
Mamy tutaj zaskakującą, akustyczną balladę "My Soul`s Among The Lions"), thrash metalowe łojenie napędzane piekielnie gęstą perkusją Ślimaka ("Enjoy Your Death"); jest czas na spokojniejsze, post-sabbathowe granie z jednej, z drugiej na heavy metalową jazdę bez trzymanki ("Don`t Drink Evil Things") czy fragmentaryczne odniesienia do Motorhead ("Got Hampered His Life"). Panowie mieszają i kombinują nie tylko w warstwie muzycznej, bo i wokalnie udziela się trzech z czterech wariatów tworzących ten zespół.
O ile Jankiel czy Tytus są w tej materii, delikatnie mówiąc, doświadczeni, o tyle perkusyjny kręgosłup zespołu dał się poznać jako wokalista dopiero po raz drugi. Co więcej, "Madman`s Joint" jest utworem skomponowanym przez samego Ślimaka i choć mocno odstaje od reszty nietypowym klimatem, w ostatecznym rozrachunku, jak na Acids, idealnie pasuje do obecnego oblicza zespołu. Grunt, że poznaniacy nie stoją w miejscu i pozwalają sobie na nawet najbardziej szalone pomysły.
Wielu zgodnie stwierdza, że "25 Cents For A Riff" to najlepszy album Kwasożłopów od lat. Na pewno jest to płyta wyjątkowa, zgoła inna od "La Part Du Diable" i reprezentująca raczej to "stare" oblicze Acids. Według mnie ten zwrot w stronę heavy wyszedł im na dobre. Zresztą,czego by Acid Drinkers nie nagrali (no, poza Fishdickiem) jest perełką. Po raz kolejny nie ugięli się pod presją panujących trendów - robią co chcą, jak chcą i kiedy chcą (nawet w publicznej telewizji).
Czy trzeba czegoś więcej? Chyba nie. Na dzień dzisiejszy Acid Drinkers są klasą dla samych siebie i o dziwo, jak na niemłodych już panów, grają z werwą zbuntowanych, piekielnie utalentowanych dwudziestolatków, którzy dopiero mają zawojować rynek muzyczny. Pytanie tylko, co się stanie kiedy udadzą się na muzyczną emeryturę.
Na razie im to nie grozi, ale młodych gniewnych gotowych do zastąpienia niegdyś mocno alkoholowej załogi jak dotąd na metalowym horyzoncie nie widać. Jeśli się nie pojawią, trudno. Zawsze mogą odkupić od Acidów riffy. Wszak kosztują skromne, amerykańskie 25 centów. Nagroda dla tego, kto policzy ile zmieściło się na tym albumie. Liczba może być naprawdę spora!
Grzegorz "Chain" Pindor
