Supra PLY 3.4 S został zbudowany ze 192 drucików i podobnie jak w interkonekcie, jest to cynowana miedź - ma pomóc zwalczyć efekt naskórkowy. Materiały firmowe mówią, że cynowanie jest lepsze niż srebrzenie, ponieważ cyna łączy się z miedzią nieporównywalnie lepiej niż srebro i na ich styku nie powstaje bariera diodowa.
Dodatkowo, cyna zapobiega utlenianiu miedzi. Obydwa biegi zostały wykonane w postaci grubych taśm o prostokątnym przekroju. Na całość nałożono ekran z tego samego materiału, którego koniec wyprowadzono od strony wzmacniacza.
Dźwięk szwedzkiego kabla Supra PLY 3.4 S, podobnie jak interkonektu tej firmy, idzie w kierunku analogowości, dźwięku fizjologicznego - pełnego, nieco gładkiego, z prominentną średnicą i perlistymi, złotymi blachami.
W tego typu sposobie prezentacji nie chodzi nawet o ocieplenie, którego, tak czy siak, pewnie trochę by się znalazło, ale o pewną intymność, aksamitność przekazu, nie o zaokrąglenie, a o jedwabiste wybrzmienia. Sekunduje temu ponadprzeciętna stereofonia, najlepsza w tym teście.
Nawet w trudnych akustycznie warunkach można było więc uzyskać coś na kształt sceny. Nie było to jednak chaotyczne bajerowanie, a raczej dokładne oddanie tego, co jest na płycie, a co najczęściej ginie w akcji. Plastyka, budowana jak w Audioqueście, była bardzo dobra, chociaż wycofanie części średnicy nieco zmatowiło wokale.
