Oferta Marantza jest jednak dość nietypowa, przesunięta w górę skali cenowej w stosunku do konkurentów. SR7002 jest trzecim modelem od góry, dołączył całkiem niedawno wraz z bliźniaczo podobnym, ale nieco lepiej wyposażonym SR8002.

Najwyższą pozycję wciąż zajmuje SR9600, wprowadzony do sprzedaży już kilka lat temu, co dla tego typu sprzętu oznacza już wiek emerytalny. SR7002 oraz SR8002 są od niego pod wieloma względami lepiej wyposażone, choć może nie tak wyrafinowane w sekcji audio.

Marantz SR7002 jest urządzeniem dużym i ciężkim, w kolorze czarnym nabiera byczej aparycji. Mocny charakter podkreśla minimalistyczne zagospodarowanie przedniej ścianki, co nie tylko wpisuje się w obecnie modne tendencje, ale nawiązuje też do audiofilskiego rodowodu Marantza.

W tej sytuacji musiała pojawić się ogromna klapka, kryjąca większość przycisków. Na pozostałej części frontu pozostawiono jedynie dwa obowiązkowe pokrętła i wejście podręczne, zasłonięte małą płytką.

Duże okno wyświetlacza trochę oszukuje, gdyż umieszczona za nim matryca jest wyraźnie mniejsza. Pozostaje jednak kontrastowa i czytelna. Pod klapką, oprócz przycisków zaawansowanej obsługi, mamy wejście mikrofonu, który współpracuje z firmowym systemem automatycznej kalibracji, który ułatwia przebrnięcie przez tortury początkowej instalacji urządzenia.

Tylny panel też może przerazić nie obeznanego z takimi atrakcjami użytkownika. Już widok jedenastu par zacisków głośnikowych potwierdza opinię, że amplitunery z wyższej półki to bestie trudne do oswojenia. Co, gdzie i jak podłączyć? Takie bogactwo wynika z zaplanowania przeróżnych konfiguracji. Na początku trzeba się napracować, ale później można już czerpać pełnymi garściami z umiejętności Marantza.

Zdublowano przyłącza kolumn przednich oraz dołożono specjalne dla dodatkowej strefy. Końcówek mocy jest siedem, a w menu zadecydujemy, które z terminali i w jakich sytuacjach (oprócz drugiej strefy można również uruchomić tryb bi-ampingowy) będą aktywne.

Dla obsługi stref przewidziano także wyjścia niskopoziomowe a także sygnał wideo. Marantz pod względem zróżnicowania i liczby połączeń prezentuje się rzeczywiście imponująco, w sekcji audio jest wszystko, począwszy od pełnych kompletów wielokanałowych (wejścia i wyjścia 7.1) aż po wystarczającą paletę gniazd stereo.

Do pełni szczęścia brakuje może tylko przedwzmacniacza gramofonowego. Aż trzy wejścia i jedno wyjście (w każdym ze standardów) przewidziano dla sygnałów cyfrowych. Równie okazale wygląda to w sekcji wideo, cztery wejścia i dwa wyjścia to zestaw nieczęsto spotykany w ramach gniazd HDMI, w identycznych proporcjach obecny jest także komponent, a S-Video i kompozyt mają tylko o jedno wyjście mniej.

Mamy też wybór terminali odpowiadających za funkcje sterowania. Obok obowiązkowego RS232 są wyzwalacze, wejście odbiornika podczerwieni, systemowe złącza komunikacyjne dla innych urządzeń Marantza - w tym dedykowanych systemów multiroom, a nawet porty dla specjalnych klawiatur sterujących. Na gniazdach HDMI (co najmniej v1.3a) może pojawić się przekonwertowany wewnątrz urządzenia sygnał z dowolnego źródła analogowego.

Konwersji towarzyszy także, o ile zostanie uaktywniona odpowiednia opcja, przejście sygnałem na postać progresywną, czyli bez przeplotu. Pomimo umiejętności obsługi każdego formatu, włącznie z 1080p, Marantz nie skaluje sygnału ani w górę ani w dół. W przypadku odtwarzacza DVD ze skalerem czy Blu-ray nie ma to wielkiego znaczenia, ale źródła niskiej rozdzielczości nie znajdą w Marantzu pomocy.

Marantz akceptuje i potrafi rozkodować sygnał SACD, DVD-Audio, ma także dekoder HDCD (oficjalnie z licencją kupioną od firmy Microsoft). Przesyła również najnowszy system kodowania kolorów xvYCC/Deep Color. Nieliczni posiadacze odtwarzaczy Blu-ray ucieszą się na pewno z najnowocześniejszych dekoderów surround.

Jest Dolby Digital Plus, Dolby TrueHD i DTS HD Master Audio, wspomagane całym arsenałem wcześniejszych, ale wciąż najczęściej stosowanych systemów. Na liście "płac" widnieje także certyfikat THX Select2.

Wewnątrz urządzenia aż roi się od modułów i połączeń, liczne kable starano się pospinać w wiązki, aby zachować względny porządek. Przednia część obudowy została zarezerwowana dla końcówek mocy, zainstalowano więc tutaj bardzo duży radiator, na którym upchnięto wszystkie siedem modułów wzmacniających.

Marantz sięgnął po układy z wbudowaną kompensacją temperatury, korzystając z elementów Sankena STD03N/STD03P. Zasilacz znajduje się w centrum wszystkich układów, jego sercem jest transformator rdzeniowy, "zatopiony" w ekranującym metalowym pierścieniu.

Dodatkowe ekrany można także zauważyć na płytkach graniczących z zasilaczem. Moduły audio i wideo ustawiono jeden nad drugim tuż przy tylnej ściance. Wiemy, iż za konwersję cyfrowo-analogową odpowiadają układy 24bit/192kHz w każdym z ośmiu (7.1) kanałów.

Odsłuch

Fantastyczna dyspozycja Marantza w kreowaniu efektów przestrzennych przekonuje, że przynajmniej czasami w takich przypadkach warto zbudować instalację złożoną choćby z pięciu, byle dobrych głośników... i oczywiście subwoofera.

SR7002 może być podstawą rasowego kinowego brzmienia, jakie znamy z najdroższych systemów. Na spektakularne efekty składa się rozmach, siła, dynamika. Można grać niemal dowolnie głośno i wypełnić dźwiękiem praktycznie dowolne pomieszczenie. Marantz nie dostaje zadyszki, zawsze sprawia wrażenie wyluzowanego i gotowego przyłożyć jeszcze mocniej.

Lekko podkreślona wyższa średnica przechodzi w dyskretnie podmetalizowaną górę. Z tego powodu nawet spokojniejsze ścieżki filmowe niosą ze sobą nieustającą dawkę wigoru, czy nawet niepokoju.

Marantz nie daje wytchnienia, serwuje lawinę dźwięków, jednak przykuwa naszą uwagę do tego co najważniejsze, jednocześnie zachowując wysoką rezolucję, oddech i sporo powietrza. Nawet grając z wysokim poziomem bardzo złożony materiał, Marantz SR7002 ani nie słabnie ani nie wpada w histerię, nie ma objawów przekroczenia granic jego kompetencji.

Energetyczny i zarazem uporządkowany przekaz służy kinu i muzyce. Dobre podparcie w niskich rejestrach, dość zamaszystych, na ogół punktualnych, mocna, wyrazista średnica oraz odważna góra składają się na brzmienie zawsze przejmujące i angażujące.

Konsekwencją jest niechęć do współkreowania klimatów romantycznych, kameralnych; Marantz nie ociepla, nie zaokrągla, nie przynosi aksamitności. Instrumenty akustyczne wydają się lekko "podelektryzowane", saksofon daje więcej niż zwykle harmonicznych.

Nie są to poważne odstępstwa od neutralności, z pewnością zespoły głośnikowe i tak więcej tu nabroją, chociaż jest sprawą otwartą, w jakim kierunku. Natomiast dynamika i rozdzielczość są zaletami, które zawsze będą procentować.