Na tym instrumencie udało mu się wykreować unikalne brzmienie - bardzo intensywne a zarazem ulotne - dzięki zastosowaniu pogłosowej przystawki. To sprawiało, że jego kontrabas stawał się nierzadko instrumentem solowym, a nie tylko składnikiem sekcji rytmicznej, jak np. w kwintecie Gary'ego Burtona.
Eberhard Weber nie stronił zresztą od pierwszoplanowych popisów solowych, a w nich starał się połączyć esencję idiomu jazzowego i klasyki europejskiej. W sensie kompozycyjnym utwory napisane przez Webera cechował z jednej strony minimalizm formalny, z drugiej - melodyjny romantyzm.
Do nagrania "The Following Morning" Eberhard Weber zaprosił wypróbowanego kompana, pianistę Rainera Bruninghausa oraz wiolonczelistę, waltornistę i oboistę z orkiestry symfonicznej w Oslo. W wyeksponowanych partiach duetu Weber-Bruninghaus splatają się w sposób magiczny liryka linii fortepianu i kontrabasu. Nic więc dziwnego, że w późniejszym okresie ci dwaj muzycy stanowili podstawę harmoniczną wspaniałego kwartetu Jana Garbarka.
ECM / Universal
