Britpop umarł, ale Doves radzi sobie na rynku muzycznym całkiem nieźle. Po trzech równych albumach przyszedł czas na czwarty, który wygląda dokładnie tak jak powinien: to Doves wzbogacone o doświadczenia swoje z ostatnich lat i ich kumpli z branży.
"Kingdom Of Rust" to album przygotowany z dużą dbałością o szczegóły. Wbrew mojemu przeczuciu zamiast aranżacji orkiestrowych jest tu więcej komputerowych dźwięków. Zespół nie wykorzystuje ich jednak jako głównego budulca swojego nowego krążka, co zgubiło swego czasu grupę Bloc Party. Zamiast tego wzbogacili o syntezatory swoje klasyczne dźwięki, co działa wyśmienicie już od otwierającego płytę "Jetstream". Jest tu bardziej dance-rockowo niż jak to było w przypadku poprzednich wydawnictw, na których Doves oszczędniej korzystali z możliwości jakie daje im studio nagraniowe.
Momentami płyta jest wręcz hałaśliwa, choć oczywiście i spokojniejsze nuty są tu obecne jak na klasyczny krążek britpopowy przystało. Mnie na "Kingdom Of Rust" drażniły nieco coldplayowe zapożyczenia, ale być może to tylko efekt alergii na grupę Chrisa Martina. Większość kompozycji jest solidnych, choć szkoda, że album kończy się banalnym "Lifeline", gdy ma się świadomość, że zespół mógł na koniec bardziej nas zaskoczyć swoimi umiejętnościami.
Trudno usprawiedliwiać Doves z braku pomysłów na część piosenek na "Kingdom Of Rust". Płyta trwa w końcu około 45 minut, a w tym czasie zespół nie powinien pozwolić sobie na chwilę słabości. Szkoda, że niektórych idei nie pociągnął dalej i nie zaryzykował tak jak ostatnio Franz Ferdinand, nagrywając album mocno zorientowany na muzykę taneczną. Byłby to z pewnością ciekawy krok w karierze Brytyjczyków. Niewątpliwie jednak płyta ma więcej zalet niż wad, a najważniejszą z nich jest fakt, że po prostu dobrze się jej słucha, co jest darem jaki konsekwentnie wykorzystują panowie z Manchesteru.
M. Kubicki
EMI Music Poland
