Denon proponuje aż sześć modeli. Najdroższy kosztuje około 4 tys. złotych (i to w wariancie bez subwoofera, za który trzeba wyłożyć dodatkowe 3 tys.), najtańszy – niecały tysiąc.

Testowany Denon DHT-S316 zajmuje pozycję drugą od dołu. To jedna z najmniejszych, najsmuklejszych listew. Sam producent określa ją mianem niskoprofilowej (wysokość nie przekracza 5,5 cm). Nie dość, że taki soundbar wygląda subtelnie, to nie powinien przeszkadzać w obsłudze telewizora (bo nie przewidziano tutaj powielaczy sygnałów IR).

Denon DHT-S316 - konfiguracja akustyczna

Szczupła obudowa to też oczywiste ograniczenie akustyczne, przychodzi mu z pomocą subwoofer, a umieszczenie wydajnego układu przetworników koniecznego w samej listwie jest wciąż wyzwaniem.

Konfiguracja akustyczna jest bardzo podstawowa – 2.1. W listwie zainstalowano więc tylko dwa kanały, w każdym pracuje układ dwudrożny, składający się z owalnego przetwornika nisko-średniotonowego (3 x 11 cm) i 25-mm kopułki wysokotonowej.

Obecność tylko dwóch fizycznych kanałów wiąże się z ograniczeniami nie tylko w zakresie efektów przestrzennych, ale też akustycznej stabilności kanału centralnego, którego rolę przejmują lewy i prawy.

W klasycznym systemie stereo (do którego Denon DHT-S316 jest zbliżony), aby mieć prawidłowe i wyraźne "centrum", musimy usiąść dokładnie pośrodku. Tutaj też nie ma lepszego rozwiązania, ale dla choćby częściowej poprawy sytuacji możemy wyregulować poziom wirtualnego kanału centralnego.

Podstawowe funkcje obsłużymy także przyciskami na listwie.

Tak jak i w pozostałych soundbarach, nie ma systemu automatycznej kalibracji (właściwego dla urządzeń droższych), dostępne regulacje obejmują jeszcze poziom niskich częstotliwości w samym subwooferze. Nie oznacza to regulowania tylko kanału LFE, bowiem subwoofer przejmuje też niskotonowe składowe z pozostałych kanałów.

Denon DHT-S316 - tryby pracy i złącza

Mamy do wyboru trzy tryby pracy - filmowy, muzyczny oraz nocny (obniżenie poziomu niskich częstotliwości, kompresja dynamiki). Do sterowania służy niewielki, ale wygodny pilot. Podstawowe funkcje obsłużymy też z samej listwy, oprócz regulacji głośności jest tutaj wybór źródeł.

W większości sytuacji uruchomienie urządzenia sprowadza się (oprócz kwestii zasilania) do podłączenia pojedynczego przewodu HDMI, którym przesyłamy sygnał do i z telewizora dzięki kanałowi zwrotnemu ARC. Nie ma natomiast wejścia HDMI (wszystkie źródła trzeba podłączyć do odbiornika TV). Są za to cyfrowe wejście optyczne, a także złącze analogowe.

Trzy popularne wejścia – HDMI, cyfrowe optyczne oraz analogowe.

Denon DHT-S316 - funkcje sieciowe

Nie znajdziemy tutaj atrakcji sieciowych, które pojawią się dopiero w droższym modelu DHT–S416. Na strumieniowanie pozwala jednak Bluetooth (chociaż wyłącznie z kodowaniem SBC). Dekodery surround pracują w standardach Dolby Digital oraz DTS, a kreowaniem przestrzeni wirtualnej zajmuje się firmowy algorytm Denon Virtual Surround.

Denon DHT-S316 - montaż i obsługa

Denon DHT-S316 może stanąć bezpiecznie przed telewizorem, listwę można także przykręcić do ściany (nie zmieniamy położenia i orientacji belki, korzystając z uchwytów w tylnej części). Subwoofer jest szczupły, a mimo to udało się zmieścić głośnik (niewielki, ok. 15-cm) i tunel bas-refleks na przedniej ściance.

W codziennej obsłudze DHT-S316 może nam trochę brakować wyświetlacza. Schowane za maskownicą diody sygnalizacyjne są dość niewyraźne z większej odległości, ale podstawowa funkcjonalność DHT-S316, na co dzień ograniczona w praktyce do wyboru między dwoma źródłami (TV oraz Bluetooth), nie stwarza większych wyzwań.

Zobacz również: Denon Home Sound Bar 550 - najbardziej zaawansowany soundbar

Denon DHT-S316 - odsłuch

Już na pierwszy rzut ucha słychać w brzmieniu Denona DHT-S316 kilka zjawisk. Z powodu osłabienia niższej średnicy zarówno duża porcja instrumentów, jak i wokali, zwłaszcza męskich, brzmi szczupło, bez wypełnienia i siły płynącej z niższych rejestrów, chociaż całkiem żywo, a jeszcze nie krzykliwie.

W tym przypadku nie pomoże podnoszenie poziomu samego basu, który z kolei tak wysoko nie sięga, aby wzmocnić średnicę. To nawet dobrze, że subwoofer nie wtrąca się w nie swoje sprawy.

Zresztą kolejne próby wykazały, że jest firmowo skalibrowany całkiem dobrze i lepiej go bez ważnego powodu nie ruszać. Tutaj zaskoczenie jest pozytywne. Jak na taki system bas prezentuje się wyśmienicie, zwłaszcza w tematach muzycznych. Jest czytelny, dynamiczny, sprężysty. Może nawet wydawać się dziwne, że jego odsunięcie od średnicy nie pogarsza wyraźnie spójności.

Bas trzyma tempo i związek z całą akcją, jest dopasowany temperamentem do średnicy i góry, nie przykrywa ich i nie podlewa tłustym sosem. Taki bas nie zaszkodzi muzyce, ale pomoże, chociaż nie rozwiąże wszystkich problemów z neutralnością.

W niektórych soundbarach znajduje się gnizado USB, często pozwalające na przesłanie muzyki z pendrajów - ale nie w tym przypadku, w DHT-S316 pełni funkcje serwisowe.

W kinie domowym przechodzimy w tryb filmowy, a wtedy Denon DHT-S316 (zgodnie z oczekiwaniami) mocniej zaznacza skraje pasma. Nie tracąc energetyczności, gra potężniej, ale wciąż nie nazbyt ciężko – ścian przesuwać nie będzie, a komu wciąż mało basowych emocji, może sięgnąć do dodatkowych regulacji, które pozwalają poszaleć (ustawienie początkowe to najniższy możliwy poziom basu).

Denon DHT-S316 nie jest czarodziejem wirtualnej przestrzeni, efekty są stonowane i kreują raczej ogólny klimat, subtelne tło, niż imponujące efekty. Wszystko rozgrywa się przed nami, chociaż czasami dość blisko.

Lepiej zostawić w spokoju podbijanie kanału centralnego (wirtualnego – bo to konfiguracja 2.1), ta funkcja działa radykalnie, a efektem jest zawężenie bazy stereo oraz spłaszczenie i utwardzenie dialogów, które i w wariancie podstawowym są dostatecznie komunikatywne.

Sztuka wirtualna

Każdy z prezentowanych soundbarów jest wyposażony w funkcję dźwięku wirtualnego, dzięki któremu mamy wrażenie (czy też raczej jego namiastkę) działania prawdziwego systemu wielokanałowego.

W modelu DHT-S316 zastosowano firmowy system Denon Virtual Surround, który ma do dyspozycji skromną konfigurację akustyczną 2.1, a na potrzeby naszych rozważań możemy ją nazwać po prostu stereofoniczną.

Uzyskanie w takiej sytuacji obszernej wirtualnej przestrzeni wymaga zastosowania cyfrowych procesorów DSP, które odpowiednio modyfikują sygnały. Systemy wirtualne wykorzystują zjawiska psychoakustyczne.

Obiekty w przestrzeni wokół nas lokalizujemy dzięki różnicom w natężeniu oraz w czasie, w jakim fala dźwiękowa dobiega do naszego prawego i lewego ucha.

W tym przypadku źródło (fizyczne) jest wciąż przed nami, a systemy wirtualne muszą oszukać nasz mózg. Ich pracę można sprowadzić do dwóch głównych zadań. Zdekodowany wcześniej sygnał należy przygotować dla systemu stereo, ponownie zakodowując w nim informacje przestrzenne (z uwzględnieniem takiej docelowej, akustycznej konfiguracji).

Odpowiednie składniki sygnału mają zmodyfikowane natężenie i są przesuwane w fazie, dodawane są też sygnały "kasujące". Fizyczne położenie źródeł dźwięku kanału lewego i prawego jest ściśle określone (konstrukcją listwy), ale odległości między nimi a słuchaczem już nie, co komplikuje sprawę i powoduje, że optymalne rezultaty pojawiają się tylko w określonej odległości.

Wiele z układów wykorzystuje również odbicia od ścian pomieszczenia (a wszystkie muszą się z nimi mierzyć). Uzyskanie pełnej kontroli nie jest możliwe, stąd uzyskiwane efekty zależą silnie od tego, gdzie usiądziemy.