Przez dystrybutora Infinity zostały mi przedstawione dwie kandydatury do tego testu, obydwie mieszczące się w zakresie 2000-3000 zł za parę: Beta 40 i Beta 50. Jak widać na zdjęciu, już Infinity Beta 40 to spora konstrukcja, a jak można się domyślać, Beta 50 jest jeszcze większa, bo w miejscu 18-cm głośników niskotonowych, zainstalowano 20-cm, pompując też obudowę - wzwyż, wgłąb i wszerz.

Beta 50 byłaby więc w tym towarzystwie meblem najokazalszym, przeskakując nawet Cantona. W dodatku okazuje się, że Beta 50 jest tylko o 200 zł droższa (za parę) od Bety 40. Wydaje się, że wszystko to skłaniałoby do testowania właśnie Bety 50... jednak wcale długo się nie zastanawiając, zamówiłem mniejszą Betę 40.

Styl i wielkość Bety 50 ustawia ją na rynku jednoznacznie - takiego grzmota wielu pragnie, ale wielu zdyskwalifikuje nawet bez słuchania, zarówno ze względu na estetykę, jak i podejrzenia o brzmienie równie ż wagi ciężkiej. Infinity Beta 40 jest bez wątpienia zgrabniejsza, a też ma ładnie rozwinięte głośnikowe muskuły.

Dawno, dawno temu, wszyscy chcieli mieć kolumny w kolorze czarnym. Potem przyszła moda na kolory czereśniopodobne, kilka lat temu na okleiny jeszcze jaśniejsze, a w "lifestylu" wciąż rządzi srebrzystoszary. Ale powoli wraca i czarny.

W takiej wersji otrzymaliśmy Bety 40, i choć zastosowana okleina nie jest niczym nadzwyczajnym - to typowy winylowy "black ash", z drobnymi wgłębieniami dość słabo imitującymi fakturę drewna (dębu?), to doskonale komponuje się z głośnikami i ich okolicami.

Membrany mają bowiem metaliczny kolor, ich zawieszenia są szare, a dookoła nich są jeszcze szerokie obręcze, również wykazujące powinowactwo kolorystyczne.

Całość wygląda spójnie i nowocześnie. W kształtach dominują jednak nie krawędzie, ale zaokrąglenia, przednia ścianka jest wyprofilowana w lekki łuk, wskutek czego pierścienie otaczające głośniki są odpowiednio wygięte - robi to wrażenie i finezji, i solidności.

Maskownica jest zaskakująco ciężka - jej zewnętrzną część wykonano z perforowanego płata blachy, i wypełniono stelażem z tworzywa. Dodatkowo, nie wiem po co, chociaż wpływa to już bardziej na akustykę niż na masę, wszystkie "oczka" blachy są od wewnątrz przysłonięte delikatnym płócienkiem.

Kolejna zagadka kryje się wewnątrz obudowy. Za głośnikiem średniotonowym znajduje się mała puszka - o objętości nieco ponad litr. Wiadomo po co - aby zabezpieczyć głośnik średniotonowy przed falami i ciśnieniem pochodzącym od tylnych stron membran głośników niskotonowych.

Teoretycznie lepsze warunki tworzyłaby mu nieco większa komora, ale przy częstotliwości podziału 600Hz i tak uciekniemy od podwyższonego rezonansu, jednślementową puszkę łatwo założyć, a każdy litr obudowy przyda się bardziej głośnikom niskotonowym.

Tylko że zaraz poniżej głośnika średniotonowego wymacałem poziomą przegrodę, "dezaktywującą" ok. jedną czwartą całkowitej objętości obudowy w jej górnej części. A jak wskazują pomiary, większa objętość wcale nie zaszkodziłaby pracy głośników niskotonowych. Skoro przegroda jest jednak nieprzypadkiem, to po co jeszcze ta puszka?

To nie koniec niespodzianek. Obydwa głośniki niskotonowe pracują w jednej komorze, wentylowanej do tyłu. Jednak znajdujący się tam otwór ma zaskakująco małą średnicę - tylko 4-cm przy parze 18-cm głośników niskotonowych szybko doprowadzi do nieliniowości pracy układu rezonansowego, na skutek wymuszania zbyt dużych prędkości przepływu powietrza przez otwór.

Taki kompromis jest trudny do ominięcia, gdy chcemy uzyskać niską częstotliwość rezonansową układu, a tunel jest w tym celu już maksymalnie długi.

Tymczasem tunel w Infinity Beta 40 ma długość tylko 10 cm (podczas gdy głębokość obudowy wynosi 30 cm) - można więc było układ dostroić podobnie, za pomocą tunelu dwa razy dłuższego i o dwa razy większej powierzchni.

Małej średnicy nie przyjęto więc z konieczności, ale prawdopodobnie świadomie modyfikując działanie układu rezonansowego tak, aby w zakresie wysokich mocy pojawiało się tłumienie. Gniazdo przyłączeniowe jest podwójne - dwie pary złoconych zacisków znajdują się w typowej plastikowej oprawce. W dolnej ściance zainstalowano duże gumowe nóżki.

Odsłuch

Chyba nikt nie kupuje dużych kolumn trójdrożnych, i to z dwoma basowymi tylko po to, aby cieszyć oko - siła głośników jest obietnicą możliwości wykraczających poza charakterystykę mniejszych układów.

Jednak Infinity Beta 40 wcale nie została zaprojektowania dla zaspokojenia żądzy basu i decybeli. Dostojne kolumny Infinity grają pod każdym względem spokojnie i kulturalnie, co może trochę rozczarować amatorów mocnego uderzenia.

Atuty są tu bowiem inne: ładna, naturalna scena dźwiękowa, nasycony wokal, dobrze osadzony najczęściej na pierwszym planie, ale nie wypychany do przodu, wyważone połączenie średnicy z wysokimi tonami, wolne od niepokojów podbicia tego zakresu, ale też nie zmanipulowane wycofaniem.

Nie słychać wyraźnych prób uatrakcyjnienia dźwięku, czy to przez podgrzewanie, czy też wyostrzanie określonych podzakresów, projektant starał się trzymać jak najbliżej poprawności i równowagi, ostatecznie jednak Infinity Beta 40 gra raczej ciepło i wypełnieniem, niż precyzyjnie i detalicznie.

Skraje pasma trzymane są pod kontrolą, może nawet nazbyt krótko, zwłaszcza w zakresie wysokich tonów, które zostały wtopione w średnicę jak maseł- ko w gorące ziemniaki.

Nie pojawia się przez to zaciemnienie, ale góra pasma nie jest krynicą szczególików i wybrzmień, nie otwiera brzmienia, ale je regularnie dopełnia w takim stopniu, jaki jest niezbędny dla uzyskania właściwej tonacji dźwięków podstawowych.

Stąd też taka plastyczność -ale i łagodność - głosów i instrumentów akustycznych. Basu generalnie nie brakuje, sięga też nisko, ale ponownie w sposób utemperowany.

Nie ma obaw, Beta 40 nie będzie źródłem erupcji nieskrystalizowanej niskotonowej magmy, ale też nie okaże się, że preferuje zdecydowanie bardziej konturowy sposób obsługi tego zakresu. Wszystko jest na swoim miejscu, zakres dynamiki jest spory, problemy z podbarwianiem marginalne, najkrócej mówiąc bas trzyma się kupy, tak jak całe brzmienie.

Podejrzewam, że brzmienie Infinity Beta 40 okaże się często zbyt mało efektowne dla zainteresowanych tak dużymi kolumnami, może być jednak miłym zaskoczeniem dla tych, którzy szukają kolumn zrównoważonych, o brzmieniu gęstym, ale nie przebasowionym, choć też nie wybitnie analitycznych.