Katatonia wypracowała sobie przepis na co najmniej bardzo dobre albumy i od "The Great Cold Distance" nagrywa rzeczy na równym poziomie. Robi to bezpiecznie, nie eksperymentując, a jedynie od czasu do czasu modyfikując ciężar własnej muzyki.
Szkoda, bo podopieczni Peacevill Records mają możliwości ku temu, aby zaszaleć i wyjść ze swojej, jak to mawiają, "comfort zone" i zrobić coś nowego. Chociaż, skoro zwycięskiego składu się nie zmienia, to i po co nagle próbować zmienić stan rzeczy.
"Dead End Kings" kontynuuje ścieżkę obraną na "Night Is The New Day" i równie szybko uzależnia, a przy okazji, zmusza słuchacza do odsłuchu całego kompaktu, nie zaś poszczególnych utworów w celu poszukiwań "hitu". Owszem, kilka pozycji zasługuje na to miano (otwierające album "Buildings", fenomenalne "Dead Letters", motoryczne "Hypnone"), ale w przypadku tego bandu staram się chłonąć materiał w całości ciesząc się całą długością płyty.
Zresztą, jeśli chodzi o tak nostalgiczną muzykę, inaczej się nie da, smutek należy aplikować w dużej dawce:) Brzmieniowo Katatonia jak zwykle prezentuje się niezwykle dobrze, a kiedy panowie uświadamiają sobie do czego mają 6, a czasem nawet 7 strun, powalają ciężarem i uderzają z całą mocą. Tych fragmentów jest niestety stosunkowo mało, ale każdy żywszy moment staje się smaczkiem.
A jak prezentuje się pan Renkse? Zadowalająco, jak zwykle nadzwyczaj emocjonalnie (pięknie!), ale trochę powtarzalnie. Nie ma co liczyć na agresywniejsze formy wokalnej ekspresji, mimo że w niektórych miejscach aż prosi się o to by krzyknąć dla zintensyfikowania emocji. A tu dupa.
Trochę szkoda, ale i tak w swojej kategorii Jonas jest bezkonkurencyjny. Co tu dużo mówić, Katatonia nie zawodzi, ale "Dead End Kings" prawdopodobnie nie znajdzie się w czołówce zestawień najlepszych albumów 2012 roku.
Grzegorz "Chain" Pindor
