Sting - jeden z najpopularniejszych gwiazdorów rocka, który zaistniał też jako aktor i artysta mocno zaangażowany w walkę o prawa człowieka i przyrody, posiada bardzo rozległe zainteresowania muzyczne. Oprócz najbardziej znanych działań na niwie rocka w grupie Police a później z własnym zespołem, niejednokrotnie wizytował też sesje nagraniowe jazzowej śmietanki, jak również uczestniczył w nagraniach klasycznej muzyki dawnej. W projektach "Songs from the Labyrinth" (z 2006 r.) oraz "If on a Winter Night" (z 2009 r.) nawiązał do muzyki staroangielskiej, co mocno spolaryzowało opinie zarówno krytyki, jak i melomanów; drugi tytuł cieszył się na naszym rynku niebywałym wzięciem. Dla artysty, który sprawdzał się w najróżniejszych kontekstach stylistycznych, powstało więc nowe wyzwanie i tak narodziła się idea niniejszego projektu dokonanego z niecodziennym rozmachem.
Już od kilku miesięcy trwa światowa trasa owacyjnie przyjmowanego przedsięwzięcia na wielką skalę, bowiem Sting występuje w towarzystwie The Royal Philharmonic Concert Orchestra pod dyrekcją Stevena Mercurio, orkiestry, która wcześniej akompaniowała takim gwiazdom, jak Luciano Pavarotti, Andrea Bocelli, Burt Bacharach, George Benson, Diana Krall, Tina Turner, czy Randy Newman, czym udowodniła, że potrafi się wczuć w rozmaite style muzyczne. Europejska część trasy koncertowej uwzględnia również Polskę. Fani Stinga, którzy nie będą na koncercie lub nie mogą się go doczekać, muszą zadowolić się niniejszym albumem.
Do ponownej interpretacji piosenek w symfonicznym entourage`u Sting wybrał tuzin przebojów własnych i Police, a ich aranżacje powierzył wypróbowanym mistrzom jak David Hartley, Rob Mathes i Mercurio. Wyżej wymienioną orkiestrę, The London Players oraz The New York Chamber Consort poprowadzili Mathes lub Mercurio. Miksowania nagrań dokonało kilku doświadczonych speców w tej materii. Tym sposobem każdy z utworów zyskał indywidualną fakturę i charakter. Wielkie orkiestry i Stinga dyskretnie uzupełnili wokalistka Jo Lawry, wieloletni współpracownik, gitarzysta Dominic Miller, perkusjonalista David Cossin i kontrabasista Ira Coleman. Z pożytkiem dla ostatecznej formy piosenek, działania ostatniej pary muzyków akcentowały rockowy pierwiastek w marginalnym stopniu.
Interpretacje wokalne Stinga są najwyższej próby i artysta doskonale dopasował głos do dużej orkiestry. Choć śpiewa rockowe piosenki z należną energią, potrafi być należycie subtelny w odpowiednich fragmentach. Jego lekko szorstki tembr głosu dodaje pikanterii gładkim, jak na muzykę klasyczną przystało, i niebanalnym orkiestracjom. Wzruszająco brzmi jego tenor w duecie z rzewnym altem Lawry. Poszczególne utwory są zróżnicowane w formie aranżacji i temperaturze prezentacji.
Oczywiście Sting nie jest prekursorem w dziedzinie nagrań rockowo-symfonicznych. Z różnym efektem artystycznym próbowało tego wielu wykonawców. Wystarczy przypomnieć choćby Scorpions i Filharmoników Berlińskich, a w Polsce Perfect i Polską Orkiestrę Radiową. Podczas gdy w obu tych przypadkach wykonawcy popowi i klasyczni oprócz ukłonu w swoją stronę nie stworzyli nowej jakości muzycznej, to w przypadku Stinga i dużych orkiestr otrzymaliśmy całkowicie odmienną - od dotychczasowych - propozycję estetyczną. Tym razem słychać, że Sting i muzycy klasyczni grają razem(!), że spotkali się nie tylko po to, by zrealizować nagranie i ustawić się do kasy. Niedawno Peter Gabriel przedstawił niezwykle ambitne interpretacje znanych piosenek z akompaniamentem symfoników, teraz czyni to w najlepszym stylu Sting z własnymi utworami. Czyżby nadchodziła era mariażu rocka i klasyki oparta na nowych kanonach artystycznych? Oby tylko brali się za to artyści tej klasy co Sting.
Marek Dusza
