T+A Pulsar 350

Obudowa jest technicznie solidna, estetycznie skromna, ale ma kilka "smaczków" - zaokrąglone pionowe krawędzie i małą dylatację na połączeniu z cokołem, bardzo praktycznym, bo nieco większym niż podstawa samej skrzynki, a więc poprawiającym stabilność, a nie tylko wygląd.

Gniazdo przyłączeniowe, chociaż podwójne, jest najbardziej standardowe - to model znany od dwudziestu lat, z którego wielu producentów rezygnuje tylko dlatego, żeby pokazać, iż mają coś własnego, oryginalnego. Blaszkowe zwory lepiej wymienić na kabelki, ale najlepiej (oczywiście, jeżeli nie stosujemy bi-wiringu) gniazdo odkręcić i przylutować obydwie pary wewnętrznego okablowania do jednej pary.

Głośniki średniotonowy (na górze) i niskotonowe (jeden z nich - na dole) mają podobne, powlekane celulozowe membrany. Głośnik średniotonowy jest nieco mniejszy (15 cm) od niskotonowych (18 cm), co można uznać za przejaw jeszcze większej "konwencjonalności" niż w układzie Focala, gdzie wszystkie głośniki mają taką samą średnicę, mimo że kolumna T+A wygląda na pozór oryginalniej, mając rozsunięte przetworniki niskotonowe.

Głośnik wysokotonowy to nie "zwykła" tekstylna kopułka; po pierwsze, dookoła kopułki widać taki sam pierścień jak w głośniku ESA Neo 2; po drugie, front ma profi l "krótkiej tubki" zmieniającej charakterystyki kierunkowe.