W 1819 r. znany wydawca, ale marny kompozytor, Anton Diabelli, zwrócił się do Beethovena, aby skomponował wariacje na temat jego walca. Była to dość prymitywna kompozycja, toteż Beethoven z początku zlekceważył zamówienie, aby dwa lata później napisać jednak 33 wariacje i wydać je drukiem w 1823 r.
Skonstruował je nie tyle na tle zaproponowanego tematu, ile jego wybranych składników. Powstał zatem utwór jednolity, ale w każdym ze swych elementów zachowujący autonomiczność. Beethoven zrezygnował zarówno z linii melodycznej kompozycji Diabellego jak też jej profilu rytmicznego. Zatem nie wykorzystał elementów, które tworzą istotę tematu.
Tym też różnią się od pozostałych swoich 20 cykli wariacji fortepianowych. Ulega zmianie sama istota techniki wariacyjnej. Zamiast ornamentyki pojawia się czynnik ewolucyjny, który polega właśnie na rozwijaniu się wszystkich elementów tematu - motywiki, rytmiki i harmonii. Kolejne wariacje są zamkniętymi częściami, opartymi na pracy tematycznej. Wielką rolę pełni też technika fugowania, bowiem finał cyklu tworzy trzytematowa fuga. 64-letni Jean-Claude Henriot jest pianistą doświadczonym zarówno jako solista, jak i kameralista. Nie proponuje nowego sposobu odczytania utworu. Wykonuje go rzetelnie.
Barbara Tenderenda
Dux 2011
