Czy Kasabian zasłużenie przewodzi programom zagranicznych festiwali? Czy są komukolwiek potrzebni? Czy britpop i brytyjski rock to jeszcze coś, czego poszukują słuchacze? Te pytania w poniższym tekście padają bez odpowiedzi. Pozostawiam Was z nimi i własnym rachunkiem sumienia.
Piąty studyjny album Anglików przynosi nam końską dawkę ścierającej się ze sobą elektroniki i gitar. Panowie tkają melodie, krzeszą riffy i kładą taneczny beat. Innymi słowy robią to, do czego nas przyzwyczaili, choć biorąc pod uwagę zmiany na rynku, nieco zatrzymali się w czasie. Na "48 13" otrzymujemy psychodeliczny odlot - mieszankę wybuchową, ale momentami, co piszę z przykrością, niefortunnie niestrawną.
Kasabian oferuje nam miks hip-hopu, rocka rodem z lat 60., tanecznej elektroniki i popowej przebojowości. Niby nic nowego, zwłaszcza że obecnie jest to dość mocno popularna mieszanka skrzętnie wykorzystywana przez producentów i samych artystów z całego globu. Nie wszyscy potrafią jednak pisać takie refreny, no i nie każdy band ma w składzie czarodzieja gitary i uniwersalnego kompozytora jak Sergio Pizzorno.
Niestety główny sonwriter Kasabian, choć pokazuje się z jak najlepszej strony jako instrumentalista, przegrywa z wyzwaniem stworzenia spójnego elektryzującego albumu, który pokochają zastępy fanów. Dlaczego? Z prostej przyczyny; to, co najlepsze, Kasabian serwuje już na samym początku albumu, z dwoma wyjątkami w dolnej części tracklisty.
Ponadto panowie celowo wybierając na singiel zaskakująco skoczne "Eez-eh" strzelili sobie w stopę. Nie można nazwać go numerem reprezentatywnym dla całości - jest dość przeciętny i ustępuje miejsca choćby otwierającemu krążek "Bumblebee", kompozycji dość przewrotnej, ale osadzonej na mocnym rytmie i nadającej się do sing-a-longów. Nie wierzycie?
Jeśli nie ów numer, to jeszcze najdłuższy na krążku, antyprzebojowy, ale za to silnie uzależniający w środkowej części "Treat" z genialnym refrenem i nie mniej przekonującym gitarowym motywem przewodnim, który w połowie ustępuje miejsca syntezatorom. Ot, Kasabian anno domini 2014 w pigułce. Niby nieźle, ale jednak na dłuższą metę mało kreatywnie.
Reszta kompozycji ma swoje momenty, wzloty i upadki, a nawet jedno mocne uderzenie o twardą glebę ("Stevie"). Mimo wszystko "48 13" może się podobać. Dawkowany z umiarem umili czas, zaś w nadmiarze doprowadzi do niechcianych dylematów związanych ze słusznością własnego gustu muzycznego.
Grzegorz "Chain" Pindor
