Ale już z tyłu NAD pręży się swoimi umiejętnościami i uniwersalnością. Mamy więc sześciokanałowe wyjście (5.1) audio z dodatkową parą stereo. Są też cyfrowe wyjścia audio - koaksjalne i optyczne, którymi możemy przesłać sygnał do amplitunera. Od strony wideo też mamy wszystko - jest SCART z sygnałem RGB, komponent, S-Video i kompozyt. Ciekawostką jest opis wyjścia komponent.

Mało się o tym mówi, ale jest to łącze, którym można przesłać nawet sygnał o rozdzielczości 1080p (analogowy), co ograniczono tylko blokadą antypiracką. NAD w instrukcji deklaruje, że łącze komponent w T535 jest: "fully wideband", a więc najprawdopodobniej zdolne do wypuszczenia sygnału po upskalingu.

Zaraz obok jest jednak łącze XXI wieku (czy się to komuś podoba czy nie) - HDMI, w wersji v1.1, a więc nowszej niż w Arcamie, ale wciąż nie najmocniejszej.

Mamy również gniazdo RS-232, którym sterujemy odtwarzaczami w systemach automatyki. Odtwarzacz potrafi upskalować sygnał wideo do postaci 1080p i robi to na bazie układu DCDi firmy Faroudja, o czym informuje stosowny znaczek na przedniej ściance. Pilot jest duży i wygodny - dzięki zróżnicowaniu kształtów poszczególnych grup przycisków.

Główny układ dekodujący to Zoran Vaddis 778, a więc trochę w tył w stosunku do serii 888 w Arcamie DV135. Obróbką zajmuje się też układ DSP Genesis. Inaczej niż w Arcamie, sygnał DSD prowadzony jest od początku do końca w natywnej formie, a dekodowany w znakomitym układzie Furore 2 Philipsa.

Ośmiokanałowy DAC Cirrus Logic CS4382 to układ sigma-delta 24/192. W tym przypadku sześć przetworników pracuje w sekcji wielokanałowej 5.1, a dwa pozostałe dla toru stereo. Konsekwentnie też prowadzone są osobne tory dla każdego z kanałów.

Elementy bierne w nich użyte są standardowe. Mamy tam układy scalone Burr-Browna OPA2134, a więc takie same jak w Arcamie, tutaj są jednak pojedyncze i muszą pracować zarówno w filtrze, konwersji I/U, jak i we wzmocnieniu końcowym jednocześnie.

Analogowe wyjście wideo oparto na przetworniku C/A Analog Devices ADV7320 - to całkiem nowy układ. Zasilanie oparto o dwa niezależne zasilacze impulsowe - większy dla napędu i sekcji cyfrowej i mniejszy dla części audio.

Odsłuch

NAD T 535 należy potraktować przede wszystkim jako transport i źródło sygnału cyfrowego dla amplitunera. Dźwięk z płyt CD, odebrany z wyjść analogowych, jest przyjemny, ale nie ma szans w porównaniu z odtwarzaczami CD - choćby NAD-a, nawet tańszymi. Muzyka podawana jest do przodu, z balansem tonalnym przeniesionym nieco w górę, co podkreśla atak, za to trochę brakuje zarówno wypełnienia, jak i mikrodynamiki.

Na plus można natomiast zapisać brak wyostrzeń - to naprawdę wartościowa cecha w sprzęcie tej klasy, podkreślania sybilantów nie uniknął nawet droższy i muzycznie generalnie lepszy Arcam. Wyższa średnica jest dość mocna, jednak nie przekłada się to na drażniącą metaliczność czy rozjaśnienie. Dźwięk jest pozytywnie świeży, czytelny, bezpośredni.

Ogniskowanie źródeł pozornych na scenie jest niezłe, rozplanowanie w głąb już mniej dopracowane. To znowu przypadłość niedrogich odtwarzaczy DVD. Bas jest przyjemny, równy, choć nie tak zwarty i płytszy niż u konkurentów.

Wraz z SACD postęp jest jeszcze wyraźniejszy niż w przypadku Arcama. To chyba znamienne dla dekodera Furore 2, bo z jego pomocą świetnie w tej mierze wypadały również odtwarzacze Philipsa. Scena wciąż nie jest specjalnie głęboka i bez takiej definicji, jak w droższych produktach, ale już satysfakcjonująca, podobnie jak znacznie bogatsza, niż przy CD, barwa.

Dźwięk często konstruowany jest wokół dużego, długiego wybrzmienia, a więc inaczej niż przy bardziej suchych informacjach z CD. Przy odsłuchu płyt DVD-A z materiałem 24/96 dźwięk był raczej delikatny i stonowany.

Wojciech Pacuła