Formacja Weather Report działała intensywnie przez półtorej dekady, co w nieustannie zmieniającym się jazzowym świecie stanowi okres znaczący. Założycielski trzon grupy tworzyli niezmiennie: klawiaturzysta Joe Zawinul i saksofonista Wayne Shorter. W celu wzbogacenia brzmienia w studyjnych sesjach nagraniowych różnych okresów Weather Report brali gościnny udział również: gitarzyści, wokaliści, trębacz, flecista, a nawet muzyk grający na rożku angielskim. Natomiast sekcja rytmiczna podlegała ciągłym zmianom i członkami formacji stało się czterech basistów, ośmiu perkusjonalistów i aż dziewięciu perkusistów.
Zawinul był niezwykle wymagającym współliderem; sekcja rytmiczna musiała realizować metrum energetycznie i z precyzją przysłowiowego szwajcarskiego zegarka, temu zadaniu byli w stanie sprostać tylko nieliczni. Najdłuższy okres współpracy z zespołem mieli legendarny basista Jaco Pastorius oraz wybitny perkusista Peter Erskine.
Zebrane na tym albumie nagrania zostały dokonane na żywo właśnie z ich udziałem. W części z nich (z lat 1980-1981) bierze udział jako piąty członek zespołu perkusjonalista Robert Thomas. Nie są to jednakże jedyne opublikowane nagrania koncertowe grupy. Z wczesnego okresu działalności, bo 1972 r., pochodzi płyta "Live in Tokyo", następnie "8:30" z 1979 r., oraz wydany w 2003 r. "Live and Unreleased" zbierający wybrane utwory z okresu 1975-1983. Te tytuły zostały wydane przez macierzystą oficynę Columbia.
W ostatnich latach można było spotkać w ofercie kompaktowe przypomnienia koncertów w Columbus 1972, Berlin 1975, Offenbach 1978, Paris 1980 i Cologne 1983, wydane przez mniejsze firmy. W obiegu jest też wiele koncertowych bootlegów. Występy zespołu Weather Report były dość regularnie rejestrowane przez znakomitego inżyniera Briana Risnera.
Był to czas, gdy największą popularnością cieszyły się poręczne magnetofony kasetowe i większość nagrań zawarta w tym zbiorze pochodzi z rejestracji na kasetowym Sony. Gdyby był to model Nakamichi 1000 lub Akai GX-95, jakość z pewnością byłaby lepsza, choć należy przyznać, że inżynier masteringu wywiązał się ze swego zadania najlepiej, jak mógł. Partie solowe są najczęściej wystarczająco klarowne i dynamiczne, natomiast partie zespołowe - niestety, już nie. Czteropłytowy zbiór, którego producentami są Erskine i Tony Zawinul, jest przede wszystkim rarytasem kolekcjonerskim dla fanów jazz-rockowej legendy.
Każdy, kto miał przyjemność podziwiać Weather Report na żywo (co autorowi przydarzyło się szczęśliwie trzy razy), wychodził z dwugodzinnego koncertu oczarowany nieprawdopodobną energią i precyzją gry sekcji rytmicznej, mocno rozbudowanymi wersjami utworów znanych z albumów studyjnych oraz długimi partiami solowymi wszystkich członków zespołu, często wykonywanymi bez akompaniamentu.
Bodaj najsilniejszych emocji dostarczały wirtuozerskie popisy Pastoriusa, który już w tamtych latach dysponował elektroniczną przystawką dającą efekt zapętlenia. Na tym ostinatowym tle płynęły zwinne linie improwizacji melancholijnie brzmiącego basu; muzyk często wplatał motyw "Third Stone From the Sun" Jimiego Hendrixa.
Zawinul, zwykle obstawiony arsenałem elektrycznych klawiatur, lubił przypominać jazzowe standardy przy fortepianie akustycznym, który w sumie brzmiał dość metalicznie. Shorter zdradzał tendencje do układania form bardziej abstrakcyjnych, zbudowanych z krótkich i piskliwych nut, co zresztą dalej rozwijał, gdy grupa Weather Report zakończyła działalność. Gdy zespół grał jako kwartet, Erskine dwoił się i troił przy perkusji próbując dokonać jakby syntezy stylu wszystkich swoich poprzedników. Gdy zyskiwał mocne wsparcie perkusjonaliów Thomasa, stawał się bardziej wyluzowany, choć równie skuteczny.
Olbrzymi aplauz wywoływało zawsze zaintonowanie nieśmiertelnego hitu "Birdland", tu przekazanego z bodaj większą lekkością niż w wersji studyjnej. Urzeka introdukcja Zawinula i dalszy dialog z Shorterem w utworze "Brown Street", którego kołyszący rytm trudno zapomnieć.
Cezary Gumiński
COLUMBIA/SONY
