ROSE
RS250A
Concerto grosso polega na przeciwstawieniu sobie dwóch nierównych grup dźwiękowych. Pierwsza, wykonywana przez instrumenty solowe, to concertino, czyli "mały koncert", a druga, przeznaczona dla całej orkiestry, to riepino, zwane inaczej grosso. Formę tę jako pierwszy zastosował podobno w roku 1674 niemiecki kompozytor Schmelzer, zaś prekursorem nazwy był Włoch - Gregori.
Prawdziwymi zaś twórcami tej formy muzycznej są Stradella, Torelli, a przede wszystkim Corelli, który skomponował genialne Concerti grossi na smyczki op. 6. Początkowo były to utwory oparte na dawnej formie sonaty kościelnej w czterech częściach - "wolnoszybko- wolno-szybko". Pod wpływem koncertów instrumentalnych Vivaldiego concerto grosso przyjął przedklasyczny podział na trzy części "szybko-wolno- szybko" i w tej formie przyjął się na świecie. Powstałe w ciągu zaledwie miesiąca 12 Concerti grossi Haendla powstały jako antrakty do przedstawień operowych i oratoriów. Po serii utworów scenicznych i kościelnych kompozytor powrócił do małego zespołu instrumentalnego i czystej muzyki. W niczym to nie ogranicza bogactwa barwy orkiestry i inwencji instrumentów solistycznych. Wielka w tym zasługa Il Giardino Armonico.
Barbara Tenderenda
DECCA 2009 / UNIVERSAL MUSIC
