Benjamin Grosvenor, nadzieja brytyjskiej pianistyki, kolejny raz nie zawodzi. Tym razem prezentuje formy taneczne począwszy od Bacha, poprzez Chopina, Skriabina, Granadosa, Straussa i Albeniza po Goulda.
Komponując Suity niemieckie, znane bardziej jako Partity, po raz pierwszy kompozytor odszedł od tradycyjnego schematu suity tańców. Tym razem pomiędzy cztery stylizowane tańce włączył utwory niemające z nimi związku. Tak jest w przypadku Partity D-dur nr. 4 J. S. Bacha.
Andante spianato i Polonez Es-dur oraz Polonez fis-moll op. 44 Chopina to przykład dość rzadkiego wśród pianistów nie-chopinistów zrozumienia przesłania kompozytora i wyczucia specyfiki jego muzyki.
Skriabin - to Walc As-dur i 3 mazurki, a 8 Valses poeticos - to Granados. No i walc, którego nie można pominąć w prezentacji tańców - najsłynniejsza bodaj kompozycja Johannesa Straussa syna - "Nad pięknym, modrym Dunajem", znana w wersji orkiestrowej, tym razem w opracowaniu - oczywiście - na fortepian, jako Arabeska na temat Straussowskiego walca, autorstwa XIX-wiecznego polskiego kompozytora Adolfa Schulza-Evlera.
A na zakończenie Benjamin Grosvenor gra słynne tango Albeniza w aranżacji Leopolda Godowskiego i Etiuda Boogie-Woogie Mortona Goulda, amerykańskiego kompozytora i pianisty, znakomicie sprawdzającego się w wielu gatunkach muzycznych.
Stanisław Bukowski
DECCA 2014
