"To miłosna piosenka, którą piszę do Ciebie, jeszcze będąc zakochanym w Tobie" - i już wiemy, że nowa płyta Noah And The Whale "The First Days Of Spring" może mieć charakter autoterapii. Słodko-gorzkiej oczywiście, ale przez to również prawdziwej, emocjonalnej i wartościowej.
Trudno jest skrytykować album, który płynie prosto z serca. Dlatego chyba tak często zdarza się, że największe cięgi dosięgają tych artystów, którzy mają już swoją pozycję na rynku. Nie dość, że wymaga się od nich więcej, to szczęśliwi, z milionami na kontach bankowych, mogą swobodnie oddać się wymyślaniu piosenek o tym jakie to życie jest trudne, a miłość bolesna.. No i niewiele im z tego wychodzi, bo brak autentyzmu słuchacze wyczują na kilometr. Tego na "The First Days Of Spring" nie brakuje.
Słuchamy refleksji na temat związku Charliego Finka z Laurą Marling z wypiekami na twarzy, choć osobiście nie będę ukrywał, że gdybym usłyszał te kompozycje w interpretacji Damiena Rice'a to bym się nie obraził. Trochę brakuje mi w głosie Charliego pasji i szału, które widać w samych tekstach, jakiegoś zrywu, który pokazałby co czuje. Pewnego rodzaju obojętność w jego wokalizach też jest formą ekspresji, ale zdecydowanie nie taką jakiej się spodziewałem po tym materiale. To bardziej walka, która odbywa się między nadzieją a desperacją, którą zresztą ta pierwsza zwycięża, choć dopiero w drugiej połowie albumu.
To powoduje, że można traktować "The First Days Of Spring" jako specyficzny koncept leczenia ran, stawania na nogi, powrotu do rzeczywistości z ciemnej strony, w którą nasz bohater został wepchnięty przez swoje uczucie. Muzycznie jest bardzo oszczędnie, aż do wspomnianego półmetka. W większości akustyczne i spokojne granie, kończy się wraz z "Love Of An Orchestra", gdzie optymistyczna nuta wprowadzona zostaje najpierw przez chór, a następnie przez wesołe instrumentarium. Później nastrój zadumy wraca, by ostatecznie w zamyśle pozostawić i słuchacza w utworze o wiele bardziej dwuznacznym niż wskazywałby na to tytuł: "My Door Is Always Open".
Wraz z muzyką powstał również film, który ją ilustruje, jednak proponuję najpierw nasycić się dźwiękami. Te, choć nie są w żaden sposób odkrywcze i wiekopomne, a także nie robią rewolucji w folk popie, to wraca się do nich, choćby po to by poczuć coś prawdziwego. Choćby do następnej wiosny.
M. Kubicki
Young And Lost Club
