Arcam Solo Bar jest minimalnie węższy od Soundscape’a Paradigma, przeznaczony do telewizorów o przekątnych około 50 cali. Projekt wzorniczy - elegancki i nowoczesny - zaznacza nie tylko głośnikową, ale także elektroniczną naturę urządzenia.

Centrum zajmuje duża, błyszcząca powierzchnia z przyciskami sterującymi oraz zielonym wyświetlaczem - bardzo czytelnym, pomocnym, zdecydowanie najlepszym w tym teście.

Sekcje boczne sprawiają wrażenie dołączanych głośników, ale wszystko jest zespolone. Konfiguracja 2.0 opiera się tutaj na zespołach składających się z dwóch 10-cm nisko-średniotonowych i 25-mm kopułce wysokotonowej w każdym kanale.

Tweetery skierowano lekko na zewnątrz, tworząc też przed membraną asymetryczną tubkę, zadaniem której jest zapewne dodatkowa korekcja charakterystyk kierunkowych. Pięć przycisków ulokowanych z przodu pozwala na regulację głośności, wybór źródeł oraz włączenie urządzenia; wyświetlacz prezentuje także trochę symboli o aktywnych trybach pracy.

Arcam Solo Bar ma bogaty panel przyłączeniowy z gniazdami analogowymi (mini-jack), cyfrowymi (optyczne i współosiowe), a przede wszystkim aż z czterema wejściami HDMI i jednym wyjściem tego typu (wraz ze wsparciem dla protokołu ARC).

Bez przeszkód możemy podłączyć wszystkie najnowocześniejsze źródła sygnału, obwody stojące za przełącznikami HDMI obsługują nawet sygnał 4K.

Arcam Solo Bar - przyłącza i dekodowane pliki

Arcam dekoduje wszystkie formaty dźwięku surround, włącznie z Dolby TrueHD oraz DTS HD. Jest także układ automatycznej kalibracji z mikrofonem, wyjście dla subwoofera, a nawet gniazdo USB - to ostatnie służy jednak tylko do aktualizacji oprogramowania.

Przyglądając się dokładnie tylnej ściance, dostrzeżemy jeszcze jeden detal - "oko" sensora podczerwieni; Arcam  przygotował specjalny tryb na wypadek, gdyby soundbar musiał być ustawiony w sposób blokujący dostęp do czujnika podczerwieni w telewizorze. Nadajnik umieszczony z tyłu belki powiela wówczas komendy wysyłane z pilota.

Panel wejść uzupełniono także zintegrowanym modułem bezprzewodowym Bluetooth, który pełni trzy funkcje. Pierwsza i dość oczywista - to odbieranie muzyki z urządzeń przenośnych, smartfonów i tabletów, a także komputerów. Arcam może jednak również wysyłać dźwięk do bezprzewodowych słuchawek lub... głośników.

Arcam Solo Bar - sterowanie i autokalibracja

Dołączony pilot nie jest najpiękniejszy, nagromadzenie identycznej wielkości (i kształtów) przycisków nie ułatwia wygodnej nawigacji.

Na ratunek (w przypadku regulacji głośności) przychodzi jednak połączenie HDMI ARC, a przede wszystkim aplikacja sterująca, którą producent przygotował dla urządzeń przenośnych (systemy Apple iOS oraz Android).

Ujawnia się przy tej okazji trzeci tryb pracy modułu Bluetooth - tę nietypową metodę wykorzystano do komunikacji i sterowania.

System autokalibracji wykrywa obecność (lub brak) subwoofera, wprowadzając stosowne korekty, kompensacja częstotliwościowa uwzględnia akustykę pomieszczenia i sposób instalacji soundbara, starając się uzyskać możliwie najlepszą charakterystykę.

W dokumentacji nie znalazłem, niestety, informacji o sferze przestrzenności. Wiemy tylko tyle, że dostępne są trzy tryby - stereo (muzyka), film i koncert - które uzupełnia automatyczny filtr loudness.

Odsłuch

Arcam Solo Bar skupia się przede wszystkim na średnicy pasma. Jeżeli jednak komuś średnica kojarzy się z audiofilską "muzykalnością", niech ma się na baczności.

Arcam skutecznie przykuwa uwagę, ale nie czaruje melodyjnością. Trzeba zgodzić się na dźwięki brzmiące czasem sucho, czasem dobitnie.

Brzmienie jest skupione i jednoznaczne, ale łatwo się z nim oswoić, a także dostrzec zalety takiego traktowania materiału. To nie jest granie "do kotleta", może nawet w ogóle nie jest to brzmienie odpowiednie do muzyki - Arcam stawia sobie za cel wydobycie i podkreślenie dialogów, jest unikalnie komunikatywny, w tym zakresie jest bardzo ekspresyjny.

Dźwięk jest uwolniony od niskotonowego bulgotu, prawdę mówiąc, bas ma słaby, ale przez to może być praktycznie zawsze czytelny i wyrazisty. Na szczęście również góra pasma jest podawana oszczędnie, więc całość nie jest rozjaśniona.

Bliski, namacalny dźwięk może podobać się i podczas słuchania muzyki, ale trzeba mieć świadomość - albo samemu to sprawdzić - że jego charakter jest specyficzny, chociaż łatwy do rozszyfrowania.

Mocno podany przełom średnich i wysokich tonów to przecież sprawdzony sposób na zmniejszenie dystansu do słuchacza, chociaż częściej stosowany jest zabieg odwrotny, służący delikatniejszemu graniu. Ale decyzja konstruktorów Arcama mogła być też spowodowana koncepcją uzupełnienia Solo Bara przez subwoofer, który na pewno zmieni całościową równowagę.

Z całej trójki testowanych soundbarów, Arcam Solo Bar najbardziej potrzebuje takiej asysty. Sprawnie definiuje tryby przestrzenne, przybliża nieco główny plan w stronę słuchacza, powodując tym samym, że i obraz wydaje się jakby bliższy, i większy.

Jakie sygnały?

Wejścia cyfrowe oraz środowisko nowoczesnych źródeł A/V stawiają przed soundbarami spore wymagania. Część sygnałów będzie czystym, dwukanałowym przebiegiem PCM, z którym każdy z trzech soundbarów poradzi sobie bez najmniejszego problemu.

Telewizor (poprzez złącze optyczne) wysyła jednak również dane Dolby Digital, a odtwarzacze Blu-ray czy odtwarzacze sieciowe operują danymi DTS oraz najbardziej złożonymi sygnałami DTS HD i Dolby TrueHD.

Ze wszystkimi poradzi sobie Solo Bar Arcama, który ma wbudowane dekodery dla najważniejszych standardów (włącznie z odmianami HD). Za dekodery Dolby Digital oraz DTS można także pochwalić Paradigma, specyfikacja Dali jest w tym zakresie najskromniejsza - Kubik One pracuje z sygnałami Dolby Digital, ale nie udało mi się zmusić go do dekodowania DTS.

W każdym z przypadków, nawet przy nietypowej, nieobsługiwanej przez soundbar strukturze danych, nie jesteśmy bezradni. Nowoczesne źródła (np. odtwarzacze) mają zwykle rozbudowane menu dla sygnałów wyjściowych i pozwalają konwertować sygnały Dolby Digital na uniwersalne, dwukanałowe przebiegi PCM jeszcze przed ich wysłaniem na zewnątrz, co zagwarantuje już pełną kompatybilność.

Radosław Łabanowski