Ulokowanie lamp z przodu należy do absolutnej klasyki i nic nie wskazuje na to, że to dekoracyjne, ale dźwiękowo nieoptymalne ustawienie w przyszłości się zmieni. Jeśliby bowiem stawiać na dźwięk, to z przodu powinny zająć miejsce transformatory, a lampy z tyłu. Wtedy sygnał wewnątrz biegłby krótszymi przewodami. Coś za coś.

Mamy przed sobą stylistycznie genialny projekt i doskonałe wykonanie. Pięknie obrobiony, wypolerowany kawałek drewna skrywa część frontu i góry. Do tego elementy z nierdzewnej stali - duże gałki z przodu oraz płytka na górze. Jedna gałka służy do regulowania głośności, druga do zmieniania wejść. Pierwsza z nich jest sterowana pilotem, druga już nie.

Pilot jest drewniany, z metalowym frontem. Ponieważ jest systemowy, posłuży także do sterowania odtwarzaczem CD Unisona. Jednak z 24 przycisków, do obsługi wzmacniacza przydadzą się tylko dwa: głośniej-ciszej...

Unison Research S2K - lampy i panel przyłączeniowy

W modelu Unison Research S2K mamy tylko cztery lampy - dwie podwójne triody ECC82EH firmy Electro-Harmonix oraz dwie tetrody strumieniowe KT88 Sovteka, z naniesionym logo Unison Research. Ponieważ ECC82 to podwójna trioda, więc jedna połówka pracuje jako bufor wejściowy, zapewniając wstępne wzmocnienie, zaś druga steruje lampą wyjściową.

Nie potrzeba splitera fazy, zawsze pogarszającego dźwięk, ponieważ Unison Research S2K to konstrukcja single-ended. Lampy końcowe KT88 pracują więc w czystej klasie A. Sprawia to nieco kłopotu przy transformatorach wyjściowych, ponieważ dokładność ich wykonania staje się krytyczna. Stąd niechęć konstruktorów wzmacniaczy SE do stosowania odczepów głośnikowych dla różnych impedancji obciążenia.

Wejść liniowych, na złoconych gniazdach RCA, mamy pięć, z czego jedno jest pętlą magnetofonową. Gniazda wlutowano w płytkę, na której jest też ładny selektor wejść włoskiej firmy Palazzo; jego oś została przedłużona do przedniej ścianki.

Unison Research S2K - układ elektroniczny

Cały układ elektroniczny zmontowano na jednej, niewielkiej płytce. Zanim jednak sygnał do niego dotrze, musi przebyć długą drogę taśmą komputerową poprzez małą płytkę z potencjometrem Alpsa. Większość podzespołów Unisona powstała w Italii - transformatory są z Padwy, a kondensatory Italcond spod Mediolanu. Tylko ten japoński Alps...

Elementy bierne są przyzwoite, bez wyskoków, ale przecież Unison Research S2K, jak na urządzenia lampowe, jest niedrogi, więc chyba nie ma na co kręcić nosem. Ostatecznie dostajemy włoski sznyt, piękną obudowę i zdalne sterowanie, co w lampowcach, nawet drogich, nie jest regułą.

Odsłuch

Dobrze pamiętam brzmienie testowanego już S6, ponieważ był to dla mnie klasyczny przykład dobrej aplikacji lampy EL34, może bez wyskoków i wybitnej rozdzielczości, jednak z właściwym jej czarem i piękną średnicą.

Problemem we wzmacniaczach lampowych jest nie sama lampa, ale równoległe łączenie kilku lamp. W przeciwieństwie bowiem do półprzewodników, rozrzut parametrów szklanych baniek jest dość duży i wybranie identycznych egzemplarzy jest właściwie niemożliwe. Jeśli zaś mamy tylko jedną lampę w kanale, sprawa jest znacznie prostsza.

Być może dlatego Unison Research S2K od razu wydał mi się lepiej "ustawionym" wzmacniaczem, z bardziej neutralnym dźwiękiem i większą dynamiką. Moc w skali absolutnej jest realnie mniejsza, trzy lampy EL34 potrafią kopnąć, jednak nawet pojedyncza KT88 robi to w S2K precyzyjniej.

Poza tym ma w sobie coś, co łączy pełnię EL34 z szybkością i dynamiką 6550, może bez głębi dźwięku tej pierwszej i precyzyjnych skrajów pasma tej drugiej, jednak dając w ostatecznym rozrachunku najlepszy balans.

Dlatego, wbrew temu, do czego przyzwyczaiła nas firma Unison Research, po rozgrzaniu tego wzmacniacza (optymalnie powinno to być ok. 20-30 min.), wcale nie słychać, żeby dźwięk S2K był ocieplony.

Materiał z płyty Adama Makowicza Unit był świeży, dokładny, a blachy były bardzo ładnie rozbudowane. Talerze miały odpowiednią siłę, barwę, a nawet sugerowana była ich grubość, umiejętność przynależna wzmacniaczom hi-endowym.

Nie od razu słychać też, że jest to wzmacniacz w gruncie rzeczy słaby mocowo, ponieważ jedną z jego udanych cech jest rytmiczny i nawet dostatecznie konturowy bas. Dopiero przy utworze Drinking Song ze wspomnianej płyty, gdzie podstawę stanowi mocny bit perkusji i basu, słychać było ograniczenia Unison Research S2K.

Wzmacniacze tranzystorowe grają ten duet znacznie dobitniej, z obiektywnie większą dynamiką, jednak nie potrafią połączyć tego z tak ładną barwą - co z kolei UR robi bez wysiłku. Bas Unisona nie schodzi bardzo nisko, jednak dobra rozdzielczość w średnim i wyższym zakresie absorbuje uwagę i wrażenie jest naprawdę dobre.

Jak można się było spodziewać, S2K prezentował ładny, mocny i nasycony środek. Inaczej jednak niż w S6 nie był to zakres dominujący, za to jego rozdzielczość wydawała się lepsza. Z drugiej strony paleta barw w S6 wydawała się bardziej rozbudowana.

Atak dźwięku jest nieco zaokrąglony, ale bardzo delikatnie i bez specjalnych konsekwencji w postaci spowolnienia. Mimo lampowych śladów, dźwięczność góry, jej ekspresja, była znakomita.

Konkurencja, w której Unison Research S2K nie zagrozi Cary i Advance Acoustics to nie bas, ale całościowa dynamika. Nawet z kolumnami o skuteczności 90 dB i bardzo łagodnym przebiegu impedancji słychać, że przy dużych składach, jak z płyty Albinéza Suite Espańola, dźwięk jest przy tutti kompresowany i nie ma takiego rozmachu jak w tranzystorach.

Scena dźwiękowa jest dobra, ponieważ jednak nie ma tutaj jednoznacznego ocieplania i eksponowania średnicy, wiec pierwszy plan nie wyskakuje przed głośniki, jak w S6 i czasem w MAP-407 . Scena jest niezła, bez specjalnej głębi, ale też bez zacierania różnic.

Tutaj znowu pomaga bardzo dobra barwa i dobry rysunek. Generalnie, choć nie tak atrakcyjny od pierwszego taktu, Unison Research S2K jest bardzo dobrze zrównoważonym wzmacniaczem, który z odpowiednimi kolumnami potrafi w pewnych kwestiach wypowiedzieć się dokładniej i ciekawiej, niż jego pobratymiec S6.