Rewelacyjny zwycięzca IV Konkursu Chopinowskiego w 1960 roku, Maurizio Pollini, należy obecnie do czołówki pianistycznej świata. Uważany jest za klasyka, a jego interpretacje Schumanna, Beethovena czy Debussy`ego zaliczane są do wzorcowych. Pianista nagrywa sporo i regularnie, zaś jego recitale cieszą się niezmiennym powodzeniem wśród wielbicieli pianistyki tradycyjnej, opartej na znakomitym rozumieniu tekstu, elegancji, pięknym dźwięku i nienagannej technice. Taki też jest i Chopin Polliniego, a ściślej mówiąc utwory z opusów 33, 34, 35, 36 i 38.
Ballada F-dur wyróżnia się niebywale ostrym kontrastem dwóch, następujących po sobie, tematów – spokojnego i burzliwego. Interesujące jest Impromptus Fis-dur, oryginalne, konstrukcyjnie całkowicie odmienne od pozostałych, ciekawie rozbudowane. Sonata b-moll to wzór gatunku, arcydzieło i dowód geniuszu Chopina.
Walce, szczególnie As-dur, są przykładem wirtuozowskiej stylizacji, a Walc F-dur - rodzajem charakterystycznego dla kompozytora walca wirowego, opartego na przykładzie oberka. Wreszcie mazurki. Jedyne moje zastrzeżenie - za mało w nich tego, co stanowi o ich charakterze i odrębności. Są za grzeczne, za mało w nich energii i żywiołowości.
Barbara Tenderenda
DEUTSCHE GRAMMOPHON 2008 / UNIVERSAL MUSIC POLSKA
