KEF
C7

Mówię KEF - myślę Uni-Q; mówię Uni-Q - myślę KEF… Myślenie ma kolosalną przyszłość, ale nie myślenie schematyczne. Nawet przeszłość KEF-a to nie tylko historia Uni-Q, lecz również wielu innych głośnikowych wynalazków. Od kiedy jednak pojawił się słynny układ koncentryczny (początkowo w kilku konstrukcjach referencyjnych), KEF systematycznie powiększał obszar jego panowania.

Nasza ocena

Wykonanie
Nowe niskobudżetowe oblicze KEF-a bez Uni-Q, ale z wysokotonowym wyjętym z tego układu. Estetyka dopasowana do współczesnych trendów AV.
Laboratorium
Wąskopasmowe osłabienie przy 2,5 kHz, poza tym dobre zrównoważenie i bardzo dobra stabilność charakterystyki na różnych osiach. Efektywność 85 dB, impedancja 4 omy.
Brzmienie
Doskonale lokalizujące pozorne źródła dźwięku, duża aktywność w całym pasmie, wyraziste nawet przy umiarkowanych poziomach głośności.
Artykuł pochodzi z Audio

Jak wygląda KEF bez Uni-Q? Zdążyliśmy już zapomnieć, bo pozbawiona go niskobudżetowa seria Cresta dawno odeszła w cień, a przez wiele lat najtańszymi, powszechnie dostępnymi KEF-ami były modele serii iQ. Od ponad dziesięciu lat testujemy KEF-y mniejsze i większe, stereofoniczne i wielokanałowe, ale zawsze z przetwornikiem koncentrycznym.

Wydawałoby się więc, że z tej drogi rozwoju nie można już było zawrócić, bo Uni-Q stało się tak silnym i rozpoznawalnym wyróżnikiem firmy, że bez niego traci ona tożsamość… A jednak reaktywacja niskobudżetowej części oferty, czyli zastąpienie stareńkich Crest czymś nowym, wcale nie oznacza kolejnego i ostatniego kroku w ekspansji Uni-Q.

Gniazdo przyłączeniowe jest podwójne, złocone... i zupełnie standardowe. Ten element nie został zaprojektowany przez KEF-a, ale "zdjęty z półki". Nic nie szkodzi - nie ma sensu samemu projektować każdej śrubki.

Gniazdo przyłączeniowe jest podwójne, złocone... i zupełnie standardowe. Ten element nie został zaprojektowany przez KEF-a, ale "zdjęty z półki". Nic nie szkodzi - nie ma sensu samemu projektować każdej śrubki. 

Kef C7 - błyski i zaokrąglenia

Serię C tworzą konstrukcje dwudrożne, oparte na klasycznie odseparowanych przetwornikach nisko-średniotonowych i wysokotonowych, niemających niemal nic wspólnego z Uni-Q.

Niemal, bo sam w sobie przetwornik wysokotonowy został "wyciągnięty" z Uni-Q ostatniej generacji, jest więc stosowany w seriach XQ i najnowszej edycji iQ. Dzięki temu występuje chociaż jeden element w konstrukcji C, który nawiązuje do cech droższych modeli, a takie relacje są dzisiaj marketingową koniecznością.

Pod względem wzorniczym seria C wydaje się zupełnie odrywać od głównego nurtu KEF-a, w którym widać zaokrąglone - a nie kanciaste – skrzyneczki. I tutaj jest jednak pewien smaczek - czarne, błyszczące frontowe panele przypominają te znane już z serii XQ, która dwa lata temu udanie odświeżyła design KEF-a, wpisując się w trend ogólnomasoworynkowotelewizorowy.

"Lakier fortepianowy", choćby nie miał z fortepianem nic wspólnego, rządzi: łapie kurz, ślady palców, krzywo odbija światło i rysuje się od zwykłej szmatki. Gdyby nie on, nowoczesną prostą bryłę KEF C7 tylko bym chwalił.

Rozumiem jednak motywację projektantów - przecież nie projektują ich ani dla siebie, ani dla mnie. Seria jest zdecydowanie niskobudżetowa, już C7 są w niej najdroższe; podobny układ przetworników, ale z 15-cm niskośredniotonowymi, widzimy w modelu KEF C5.

Owocowy raj

W obydwu przypadkach nie mamy do czynienia z układami dwuipółdrożnymi, lecz dwudrożnymi - głośniki podłączone są przez ten sam filtr. Ich celulozowe membrany wyglądają efektownie dzięki bardzo dużym nakładkom przeciwpyłowym, kontrastującym z malutkim głośnikiem wysokotonowym.

Ten zawdzięcza małe wymiary nie tylko pracy 19-mm aluminiowej kopułki, ale też miniaturowemu magnesowi neodymowemu, koniecznemu, gdy musi się on zmieścić w układzie koncentrycznym, co tutaj wykorzystano przynajmniej w celu zbliżenia do siebie głośników.

Przed kopułką znajduje się krótka tubka, a w niej siedem listków "mandarynkowego" rozpraszacza fali (Tangerine Waveguide). Niedawno firma KEF udowadniała jego przydatność w specyficznych warunkach promieniowania układu koncentrycznego; teraz okazuje się, że i bez Uni-Q mandarynka, nomen omen, zagwarantuje słodkie brzmienie wysokich tonów. Otwór bas-refleks zaprojektowano w postaci szczeliny.

Nie zmienia to jednak zasady działania układu rezonansowego obudowy - liczy się objętość obudowy, powierzchnia otworu i długość tunelu. Główną skrzynkę oklejono folią imitującą orzech - wygląda nie najgorzej, ale nie tak ładnie, jak "orzechowa" okleina (też sztuczna, stąd cudzysłów) w serii iQ – tę, którą znałem do tej pory, bo nowej wersji jeszcze na własne oczy nie widziałem.

Ponownie blaszane kosze, ale układy magnetyczne ekranowane – to już chyba dmuchanie na zimne, bo telewizory CRT odeszły do lamusa.

Ponownie blaszane kosze, ale układy magnetyczne ekranowane - to już chyba dmuchanie na zimne, bo telewizory CRT odeszły do lamusa.

Odsłuch

KEF bez Uni-Q nie jest czymś zupełnie nieznanym w historii, jednak wspominanie brzmienia jakiejś Cresty z ubiegłego wieku nie miałoby już sensu. Z kolei porównywanie brzmienia C7 do innych współczesnych konstrukcji, wyposażonych w przetwornik koncentryczny, ma tę wadę, że oznacza porównywanie z kolumnami droższymi z założenia.

Spytajmy inaczej: czy istnieje jakiś wspólny mianownik nowych tanich KEF-ów i powszechnie znanych modeli serii iQ? Tak, i to nie tylko w sferze najogólniej pojętej dobrej równowagi. Zwraca uwagę ponadprzeciętna umiejętność "fokusowania" pozornych źródeł na scenie.

Czy cecha, do której jakoby niezbędna była technologia przetworników ustawionych koncentrycznie, okazała się osiągalna dla konwencjonalnego układu? To nie dokładnie to samo, co otrzymujemy z Uni-Q, ale konstruktorom KEF-a udało się zasymulować duże podobieństwo w tej dziedzinie. Podejrzewam, że składa się na to skupienie wiązki wysokich tonów.

Nie wolno jednak poprzestać wobec nich tylko na takim komentarzu - są one wyodrębnione, trochę odsunięte od środka (nie ma więc takiej płynności na przejściu między tymi zakresami, jaka charakteryzuje Uni-Q), ale same w sobie bardzo atrakcyjne, dźwięczne, żywe, rozdzielcze, umiejętnie dawkujące pierwiastki słodyczy oraz metaliczności – można usłyszeć ich powinowactwo z wysokotonowym z droższej serii XQ (stosowanym już także w najnowszej, ale jeszcze nie testowanej przez nas serii iQ).

Otwór bas-refleks zmienił przekrój z typowego, okrągłego, na podłużny. Uwagę zwracają też bardzo duże nakładki przeciwpyłowe, jakie spotykamy czasami w głośnikach niskotonowych, gdzie usztywniają membranę kosztem rozszerzenia pasma w zakresie średnich częstotliwości. Bardzo prawdopodobne, że osłabienie charakterystyki przy 2,5 kHz jest właśnie rezultatem takiej konstrukcji.

Otwór bas-refleks zmienił przekrój z typowego, okrągłego, na podłużny. Uwagę zwracają też bardzo duże nakładki przeciwpyłowe, jakie spotykamy czasami w głośnikach niskotonowych, gdzie usztywniają membranę kosztem rozszerzenia pasma w zakresie średnich częstotliwości. Bardzo prawdopodobne, że osłabienie charakterystyki przy 2,5 kHz jest właśnie rezultatem takiej konstrukcji.

Scena ma zaznaczoną głębię i nadaje źródłom dobrą plastyczność. Średnica jest mocna, spójna, nasycona, nisko rozciągnięta, lecz ani trochę nie zaokrąglona - potrafi pokazać chrypkę wokalu, nie lepi go w ciepłą i gładką kluchę. W stosunku do KEF-ów z droższych serii jest więcej podbarwień, ale też więcej życia, a mniej suchości.

Wiąże się to też ze zmianą w obrębie tonów niskich: w KEF C7 są one silne, gęste, czasami trochę przydudnią, czasami pokażą tłustość, lecz bardzo się starają, aby we właściwym tempie i z dużym zaangażowaniem towarzyszyć każdej muzyce, aby nikt ich nie obwiniał o lenistwo i przedwczesne schodzenie ze sceny. Takie właściwości zdają się kształtować zdolność do głośnego, dynamicznego grania.

KEF C7 rzeczywiście mogą narobić sporo hałasu, jednak nie będzie to spektakl doskonale klarowny; znacznie bardziej podobały mi się przy umiarkowanych poziomach, kiedy zachowywały dobrą czytelność i plastyczność, a lekko wyeksponowane wysokie tony przyjemnie, wyraźnie, ale nienapastliwe "szemrały".

KEF C7 - przy całej swojej witalności - doskonale nadają się do "kameralistyki", gdyż nie gasną, nie zacierają krawędzi, zachowują umiejętność wydobywania detali nawet przy cichym słuchaniu; również bas nie uśnie, nie trzeba go budzić kręceniem gałki w prawo.

Większe wyrafinowanie i neutralność to domena droższych serii, w tym wciąż przystępnych cenowo iQ, jednak KEF C7 udowadnia, że KEF słusznie wraca do segmentu niskobudżetowego, bo ma tu teraz do pokazania coś naprawdę nowego i ciekawego.

Specyfikacja techniczna

KEF C7
Moc wzmacniacza [W] 15-200
Wymiary [cm] 96,5x22,5x28,5
Rodzaj głośników W
Efektywność [dB] 85
Impedancja (Ω) 4
Wymiary: wys./szer./gł., W przypadku urządzeń testowanych w AUDIO wartość mierzona.
Laboratorium
KEF C7

Momentem, który na charakterystyce przetwarzania C7 zwraca uwagę, jest osłabienie przy ok. 2,5 kHz; wygląda to niepokojąco i na pewno ma jakiś wpływ na brzmienie, ale wcale nie poważny i nie destrukcyjny - co stwierdzam z całą odpowiedzialnością, bo sam słuchałem C7. Tłumaczyć to można wąskopasmowym charakterem osłabienia, maskowanym znacznie lepiej niż płytsze, ale szerzej rozpościerające się doliny.

Osłabienie to nie jest skutkiem złego sfazowania głośników w zakresie częstotliwości podziału, bo jego głębokość praktycznie nie zmienia się przy zmianie kąta w płaszczyźnie pionowej (choć na osi -7° w dół jest ono trochę szersze) - chodzi raczej o to, że charakterystyki obydwu głośników nie są do siebie "dociągnięte". Poza tym zrównoważenie całego przetwarzanego pasma jest w gruncie rzeczy bardzo dobre, podobnie jak zbieżność charakterystyk mierzonych pod różnymi kątami (zwyczajowo z wyjątkiem największego kąta - 30° w płaszczyźnie poziomej); również maskownica niewiele zmienia - na tle innych przebiegów widać tylko dołek przy ok. 6 kHz.

Niskie tony mają spadek -6 dB względem średniego poziomu (85 dB) przy ok. 45 Hz. 3,5-omowe minimum przy 150 Hz określa 4-omową impedancję znamionową; zmienność w całym pasmie nie jest duża, bas-refleksowe wierzchołki w zakresie niskotonowym są niewysokie, więc w sumie C7 nie powinien okazać się obciążeniem nie do przejścia dla żadnego wzmacniacza, chociaż formalnie rzecz biorąc, stosując się do instrukcji i napisów na tylnych ściankach, nie powinniśmy C7 podłączać do prawie wszystkich amplitunerów AV. Pozostałby nam jednak niewielki wybór...

KEF testy
Live Sound & Installation kwiecień - maj 2020

Live Sound & Installation

Magazyn techniki estradowej

Gitarzysta maj 2024

Gitarzysta

Magazyn fanów gitary

Perkusista styczeń 2022

Perkusista

Magazyn fanów perkusji

Estrada i Studio czerwiec 2021

Estrada i Studio

Magazyn muzyków i realizatorów dźwięku

Estrada i Studio Plus listopad 2016 - styczeń 2017

Estrada i Studio Plus

Magazyn muzyków i realizatorów dźwięku

Audio październik 2024

Audio

Miesięcznik audiofilski - polski przedstawiciel European Imaging and Sound Association

Domowe Studio - Przewodnik 2016

Domowe Studio - Przewodnik

Najlepsza droga do nagrywania muzyki w domu