Odsłuch
Dopiero drugi test modelu Davone nie daje jeszcze mocnych podstaw do wyciągania wniosków o "firmowym brzmieniu", tym bardziej, że wrażenia były tym razem o tyle dobre, o ile znacząco odmienne od poprzednich.
Chociaż flagowe Grande testowałem dwa i pół roku temu, to już po pierwszych dźwiękach Solo HR przypomniałem sobie Grande... ale w szczególnym znaczeniu: byłem pewien, że teraz mamy do czynienia z innym podejściem, a co najmniej innym efektem końcowym, bo jakie dokładnie były intencje konstruktora " dokładnie nigdy nie wiadomo, mimo że niektórzy recenzenci zdają się sądzić, iż brzmienie jest w stu procentach odzwierciedleniem zamiarów, nawet gdy są one przykrojone na miarę budżetu i zawsze ograniczonych środków technicznych.
W praktyce efekty brzmieniowe są dla konstruktora w dużym stopniu niespodzianką i niewiadomą. Zawsze może je zmienić, ale nigdy idealnie "w punkt" swoich wyobrażeń o tym, co chce osiągnąć. Dlatego doświadczeni konstruktorzy nie robią takich planów, lecz starają się uzyskać brzmienie jak najlepsze, w ramach szerzej zakreślonej koncepcji, zgodnej albo z własnymi upodobaniami, albo domniemanymi potrzebami klientów.
To, co wyjdzie, jest zawsze czymś nowym i niepowtarzalnym. Rezultaty są zależne od wielu zmiennych, nad którymi konstruktor panuje w mniejszym lub większym stopniu.
Dość swobodnie może kształtować ogólny kształt charakterystyki częstotliwościowej, trudniej już (zwłaszcza przy wybranych przetwornikach) zmieniać leżące głębiej niuansy barwy, przejrzystości, detaliczności. Oczywiście z małych kolumn niełatwo wydobyć niski bas i uzyskać potężną dynamikę, a z dużych i wielodrożnych...
Tutaj wyzwaniem jest spójność, a wedle niektórych opinii również przestrzenność. Davone Solo nie ma z tym żadnego kłopotu. Scena dźwiękowa jest wyjątkowa: obszerna, swobodna, "oddychająca".
Wszystkie "konkretne" dźwięki (instrumenty, głosy) są stabilne, selektywne, plastyczne i proporcjonalne, a między nimi i wokół nich "fruwają" detale, wybrzmienia, wszystko jest dobrze naświetlone, czytelne, "żywe".
Solo HR zdejmują kurtynę i "wychodzą z siebie", grają obszernie i bezpośrednio. Niemal każdy kawałek muzyki pojawił się żwawo i radośnie, a więc wiele nagrań, które na neutralnych kolumnach "przynudzają", pokazało się ciekawiej.
Ten dźwięk jest efektowny, co nie dla każdego będzie "bezkosztowym" komplementem, puryści mogą podejrzewać, że wiąże się to z odejściem od liniowości, jednak nie byłem w stanie stwierdzić nadmiaru czy braku w jakimkolwiek podzakresie.
Czytaj również: Jakie właściwości mają magnesy neodymowe?
Solo to zasadniczo konstrukcja bas-refleks, skoro głośnik niskotonowy pracuje w takiej obudowie. Producent przedstawia ją jednak jako "bas-refleks/zamknięta", nawiązując w ten sposób do faktu, że komorę zamkniętą ma głośnik średniotonowy.
Dopiero bezpośrednie porównanie z Contourami 30 ujawniło, że te drugie mają mocniej nasycony "dolny środek" i ogólnie "poważniejszy" profil tonalny, a Solo HR grają lżej, jaśniej, chociaż basu nie żałują " ten jest trochę "odsunięty" od średnicy, ale nie nazwałbym tego "subwooferowym" (oderwaniem).
To raczej delikatność i brak "podgrzania" samego środka przy niskiej częstotliwości podziału powoduje, że charakterystyka (w ocenie odsłuchowej, a jeszcze nie wiem, jak w pomiarach) w zakresie wyższego basu jest spokojna i czysta.
Solo nie mają klasycznego "kopa", potrafią jednak nie tylko bardzo nisko zamruczeć, ale i ładnie pulsować. Ten bas można ocenić jako dość miękki, a przecież jest zawsze w tempie, sprężysty, zwinny, zręczny. Właśnie taki bas uznałbym za najbardziej "muzykalny", nie jest ani nazbyt techniczny, twardy i konturowy, ani rozmamłany, ani przewalony.
Dźwięk większych Grandów Davone był masywniejszy, poważniejszy, spójny, wyrównany, nie miał jednak takiej "iskry", błysku i rozmachu. Ostatecznie przy Grandach wciąż pozostaje tytuł firmowego mistrza, najlepiej wypełniającego surowe audiofilskie kryteria, zresztą jego pozycja jest w ofercie jednoznaczna ze względu na cenę.
Solo prezentuje się jednak wyśmienicie, bowiem łatwo mogę sobie wyobrazić, że w ślepych testach niejeden zainteresowany wybrałby właśnie ten mniejszy i znacznie tańszy model, któremu udało się nadać tak wyrazisty charakter.
Solo ma umiejętność natychmiastowego jak też długotrwałego absorbowania słuchacza.
Pewne właściwości Davone Solo i różnice względem Grandów (jak też bezpośrednich rywali w tym teście " Contourów 30) można łączyć ze specyficznymi cechami konstrukcji przedstawionymi już w głównej części jej opisu.
Przede wszystkim mały głośnik średniotonowy, zainstalowany w wąskiej (w tym miejscu) obudowie " w takich warunkach średnie częstotliwości są rozpraszane bardzo szeroko, co może mieć związek z zaobserwowaną przestrzennością.
Mały średniotonowy to również pewne ograniczenie - właśnie w sile "dolnego środka", gdzie większy "autorytet" prezentują Grandy, posługujące się w tym zakresie 18-ką, w dodatku z obudową wyjątkowo szeroką na całej wysokości. Kojarząc te fakty, można być jednak tym bardziej usatysfakcjonowanym naturalnością wokali, które nie zostały wyraźnie "przestrojone" w kierunku wyższych rejestrów.
Czytaj również: Na jakiej zasadzie działają kolumny z głośnikami niskotonowymi na bocznej ściance, jakie są zalety i wady takiego ustawienia?
Davone Solo
Instrumenty akustyczne nie są odchudzone, i chociaż nie mają dużej "masy", to ich brzmienie charakteryzuje się świetną soczystością i plastycznością - wszystko jest ustawione pod kątem witalności i lekkostrawności, bez żadnych problemów z suchością, agresywnością czy metalicznością.
Wysokie tony nie są słodkie, wygładzone i aksamitne. Trochę posypują i eksponują detale, co też dodaje całemu brzmieniu ekspresji.
Brzmienie jest zróżnicowane, bogate i czytelne, n-te nagranie nie powodowało znużenia jakąkolwiek monotonnością i schematycznością.
Sprawdzały się tylko przewidywania, że muzyka znowu popłynie wartko, radośnie, a może nawet euforycznie, a nawet gdy wystrzeli fajerwerkami, to nie zrobią nam one krzywdy.
Bas nie załomocze, za to przyjemnie "podpompuje" muzykę, ani nad nią nie dominując, ani nie zamykając się tylko w formule "uzupełnienia".
Od początku do końca Solo robiły dobre wrażenie i wciąż inspirującym brzmieniem namawiały, aby posłuchać ich dłużej, niż to potrzebne do wyciągnięcia wniosków i napisania testu. Grają tak, jak wyglądają " oryginalnie, niebanalnie, ale proporcjonalnie i w dobrym stylu.
| Moc wzmacniacza [W] | 30 |
| Wymiary [cm] | 108,5 x 38 x 38 z cokołem |
| Rodzaj głośników | W |
| Efektywność [dB] | 85 |
| Impedancja (Ω) | 4 |
Laboratorium
Laboratorium Davone Solo
Na samym początku podziękujmy obydwu duńskim fi rmom za rzetelne informacje na temat impedancji, co - jak wiemy - wcale nie jest na porządku dziennym u wielu innych producentów. W obydwu przypadkach mamy do czynienia z kolumnami 4-omowymi, co samo w sobie wcale nie oznacza bardzo "trudnego" obciążenia dla wzmacniacza (przynajmniej dla typowego "tranzystora"), chociaż dodatkowa informacja, jaką podaje Davone, może już zaniepokoić: minimum wynosi 2,5 Ω; spokojnie, występuje ono przy 450 Hz, gdzie zapotrzebowanie na moc (a stąd i prąd) nie jest już tak duże, jak w zakresie niskich częstotliwości.
Jednak byle jakiego wzmacniacza do Solo nie podłączajmy, tym bardziej, że mimo niskiej impedancji, czułość jest umiarkowana - 85 dB (tutaj producent już przeszacował, podając 89 dB). Dowiadujemy się też o pasmie przenoszenia, które ma się rozciągać od 30 Hz do 22 kHz - ale bez podania tolerancji decybelowych. Powodem tego "niedopowiedzenia" nie jest jednak zamiar ukrycia jakichś poważnych nierównomierności, skoro charakterystyka w takich granicach spokojnie mieści się w ścieżce +/-3 dB, a od 35 Hz nawet w +/-1,5 dB. Jest naprawdę wyśmienita, różnice między przebiegami z różnych osi są minimalne, w płaszczyźnie pionowej niewarte rozważania.
Integrację głośnika średniotonowego i wysokotonowego przeprowadzono bez zarzutu, w czym pomogła niska częstotliwość podziału (2,2 kHz) i niewielka odległość między ich centrami akustycznymi. Charakterystykom kierunkowym służy też niewielka średnica średniotonowego. W płaszczyźnie poziomej dopiero pod kątem 30º mamy zauważalne obniżenie wysokich częstotliwości, co zresztą naturalne i nieuniknione.
To jednak warto wziąć pod uwagę, jako że na osi głównej wysokie tony nie są ani odrobinę wyeksponowane, należy więc kolumny skręcić w kierunku miejsca odsłuchowego. Wszystkie charakterystyki zostały zmierzone z maskownicą założoną (w Solo jest ona niezdejmowalna) i stąd w zestawie nie występuje dodatkowa charakterystyka (z maskownicą założoną na osi głównej).
W zakresie niskotonowym charakterystyka ma przebieg zaskakujący, bowiem uzyskanie z systemu bas-refleks tak łagodnego zbocza (niecałych 10 dB/okt. i to już poza pasmem akustycznym, w oktawie 10-20 Hz), zakrawa na jakiś błąd pomiarowy. Ale wszystko sprawdziliśmy, fenomen wynika ze specyficznych parametrów głośnika niskotonowego i układu rezonansowego, bas-refleks strojony jest nisko (do 30 Hz), ale szczyt charakterystyki z otworu występuje jeszcze niżej (przy 25 Hz), a w zakresie 10-20 Hz ciśnienie z otworu jest wyraźnie wyższe od ciśnienia z głośnika.
Punkt -6 dB względem poziomu średniego odczytujemy przy 25 Hz - to wynik rewelacyjny dla pasywnego zespołu głośnikowego, i to wcale nie bardzo dużego, a w połączeniu z łagodnym spadkiem aż do 10 Hz - fantastyczny. Bas nie jest przy tym wyeksponowany, jak to często bywa, w wyższym podzakresie, więc najniższe częstotliwości mają szczególnie dobre warunki, aby często i wyraźnie zaznaczać swoją obecność.
Również połączenie głośnika niskotonowego ze średniotonowym przygotowano bezbłędnie, co widać już na rysunku głównym, ale mamy też w zanadrzu dodatkowe pomiary (w gruncie rzeczy były one podstawą do ustalenia charakterystyki wypadkowej), z których wynika, że akustyczna częstotliwość podziału jest nawet niższa niż podaje producent, a charakterystyka wypadkowa biegnie dokładnie 6 dB ponad przecięciem charakterystyk cząstkowych i wszędzie ponad nimi, co dowodzi idealnego zgrania fazowego.
Dzięki ustaleniu niskiej częstotliwości podziału, a więc przy długich falach, rozsunięcie głośników niskotonowego i średniotonowego nie wywołuje znaczących zmian relacji fazowych przy zmianie kąta w płaszczyźnie pionowej, a więc zmian na charakterystyce przenoszenia. Konstrukcja "dizajnerska", a jednocześnie bardzo ciekawa i rzetelna.
