W sumie "Diamentów" jest aż szesnaście, w tym podstawkowych - trzy; testowany Diamond 10.1 jest wśród nich środkowym; mniejszy kolega nosi symbol 10.0, a większy 10.2, co wskazuje na dość nietypowy system oznaczeń - indeks ".1" w naszym modelu nie odnosi się do żadnej kolejnej wersji, ale określa jego pozycję w serii, której wszystkie modele mają w nazwie "10" - i to właśnie dziesiątka jest symbolem już dziesiątej generacji Diamondów, jaka pojawiła się w 30-letniej historii firmy.

Pomysł na wygląd podobny jak w Rothach - "na bogato", efektownie, z połyskiem, tutaj zarówno aluminiowych pierścieni wokół głośników, jak też ich czarnego tła; kształt obudowy Wharfedale Diamond 10.1 jest z kolei podobny do tego w Tagach - z wygiętymi bocznymi ściankami.

Elegancji dodaje sposób montowania maskownicy - jest ona, jak w żadnej innej konstrukcji tego testu, trzymana nie za pomocą kołków, ale ukrytych magnesów. Membrana 15-cm nisko-średniotonowego to barwiona na czarno kevlarowa plecionka, wokół której widać charakterystyczne (dla Diamondów) pokarbowane zawieszenie.

Przed 25-mm kopułką znajduje się krótkie tubowe wyprofi lowanie, a także metalowa siateczka osłaniająco- rozpraszająca (dość rzadki widok przy kopułkach tekstylnych).

Wybór wersji kolorystycznych jest zaskakująco bogaty: klon, orzech, palisander, wenge, cynamonowa czereśnia, czarny… i chociaż również tutaj, jak we wszystkich pozostałych modelach tego testu, zastosowano okleinę drewnopodobną, to trudno narzekać - za mniej niż tysiaka dostajemy bardzo wiele, i od strony technicznej, i wizualnej.

Odsłuch

Wcześniej zlokalizowałem brzmienie Q-Acousticów jako leżące pomiędzy skrajnościami, wyznaczonymi między "klimatycznym", wystylizowanym dźwiękiem Mission a jasnym, dźwięcznym, bezpośrednim dźwiękiem Rothów; na takiej skali pozycja Wharfedale byłaby na pewno bliższa Mission, w końcu to też konstrukcja "brytyjska".

I chociaż cudzysłów jest nieprzypadkowy, to - tak czy inaczej - obydwie konstrukcje pochodzą z tego samego źródła, czyli z koncernu IAG, kultywującego wyspiarską tradycję. Wharfedale Diamond 10.1 emitują dużo ciepłego dźwięku, jest w nim "cielistość" i koherencja całego przekazu, nie ma drażniących podbarwień, nieciągłości i zafałszowań.

Przy sporej obfitości i "substancji", barwy dźwięków są spokojne, pastelowe, góra pasma dość subtelna, szumiąco-szurająca, nie trzeba obawiać się żadnego ukłucia, ale też nie doczekamy się ani fajerwerków detaliczności, ani uwodzącej aksamitności.

Nie będzie tu dynamicznego czy analitycznego spektaklu, jednak fortepian - w tej sytuacji trochę niespodziewanie - zabrzmiał bardzo dźwięcznie i selektywnie, odsuwając obawy o niedostatek przejrzystości.

Saksofon był ustawiony odpowiednio nisko, wokale wychodziły dość żywo, perkusja trzymała tempo, mimo że jej blachy nie błyszczały, a uderzenia stopy nie przewracały. Zrównoważone, bezpieczne brzmienie.

Andrzej Kisiel