Najpopularniejsza postać kasety magnetofonowej, standard został opracowany przez firmę Philips w 1963 roku. Kaseta ma wymiary 102x64x12 mm, a w jej wnętrzu ukryto taśmę o szerokości 3.81mm, która przesuwana jest z prędkością 4.76cm/s. Obok tego standardu zdarzały się także egzotyczne magnetofony, które rejestrowały i odtwarzały z podwójną lub połową tej prędkości, odpowiednio 9.5cm/s i 2.38cm/s. Sygnał rejestrowany jest w trybie stereo- lub monofonicznym, w pierwszym przypadku mamy cztery, a w drugim dwie ścieżki (po dwie lub jedną na stronę). Najpopularniejsze formaty kaset to C60 (długość 2x30 minut, grubość taśmy ok. 18 mikronów) oraz C90 (2x45 minut, grubość taśmy ok. 12 mikronów), choć zdarzały się również wersje C46, C120. Na "grzbiecie" kasety, po przeciwnej stronie w stosunku do szczelin, w których pracują głowice znajdują się cienkie płytki zabezpieczeń przed kasowaniem. Po wyłamaniu płytek magnetofon odmówi nagrania na taki nośnik - ponowna rejestracja możliwa jest po wypełnieniu/zaklejeniu szczelin. Kaseta magnetofonowa to jeden z najbardziej popularnych i zasłużonych dla hi-fi wynalazków, choć poza małymi wymiarami nie ma zbyt wielu walorów. Jakość brzmienia znacznie ustępuje magnetofonom szpulowym, gramofonom czy płycie CD. Do pewnego stopnia poprawę przynosiły opracowane systemy redukcji szumów, takie jak Dolby B, C czy dbx.
