Two Wolves

Ona jest smutna, on melancholijny. Ona śpiewa, on wtóruje jej na gitarze. Wspólnie zabierają nas do krainy łagodności, która kryje się za okładką podpisaną przez "Two Wolves". 

Marry Waterson i David Jaycock to duet, o którym ciężko cokolwiek powiedzieć: kim tak naprawdę są, jak się poznali i jak doszło do ich współpracy. O Davidzie internet milczy jak zaklęty. O Marry możemy przeczytać, że jest córką Lal Waterson, nieżyjącej już wokalistki folkowej, z którą - jeszcze będąc - występowała. Własną karierę na dobre rozpoczęła w 2011 roku, nagrywając krążek "The Days Thar Shaped Me" ze swoim bratem, Oliverem Knightem. Teraz nawiązała muzyczną więź z Jaycockiem, której efektem jest przepiękny album "Two Wovles".

Duet serwuje nam skromny, minimalistyczny folk, w którym główną rolę odgrywa charakterystyczny wokal Marry, bliski - powiedzmy - Joni Mitchell czy naszej Martyny Jakubowicz. Kobiecy, ale głęboki. Będący nosicielem jakiegoś niewysłowionego smutku, ale i piękna. Najdobitniej objawia się on w "Ginger Brown & Apple Green" zaśpiewany a capella, wyłącznie z towarzyszeniem... śpiewu ptaku. Magia!

David odpowiada z kolei za warstwę muzyczną, w której dominuje przede wszystkim gitara akustyczna. Ozdabia ją jednak pianino, gdzieniegdzie instrumenty dęte czy pojedyncze uderzenia w elektryka. Taki jest chociażby utwór "Caught on Coattails", mój faworyt w tym zestawie. Od pierwszego przesłuchania zakochałem się też chociażby w "Woolgathering Girl", numer bliski kołysankom.

"Two Wolves" brakuje jedynie nieco większego zróżnicowania dynamiki i dramaturgii. Nie oczekuję od Marry i Davida, by nagle zaczęli grać rocka, ale by uczynili swoją muzykę mniej jednostajną. Ich piosenki słuchane osobno to małe perełki. Puszczone pod rząd mogą w pewnym momencie uśpić nawet najbardziej wytrwałego słuchacza. Co nie zmienia faktu, że płytę Waterson i Jaycocka polecam wszystkim miłośnikom folkowego minimalizmu. Kawał dobrej roboty.

Jurek Gibadło
Mystic