Gdzie jest najlepsza atmosfera? Na koncertach. A gdzie najlepsza jakość nagrania? W studiu. Zaprośmy więc publiczność do dużego studia i nagrajmy album, jakiego jeszcze nie mamy. Akurat ta idea przyświeca amerykańskiej formacji Snarky Puppy od początku istnienia.
Założyli ją w 2004 r. absolwenci North Texas University z inicjatywy basisty, kompozytora i aranżera Michaela League`a. Z czasem przenieśli się nowojorski Brooklyn. Przez zespół przewinęło się czterdziestu muzyków, teraz występuje trzynastu.
15 lutego 2016 r. wszyscy wyszli na scenę Microsoft Theatre w Los Angeles, by odebrać nagrodę Grammy w kategorii Best Contemporary Instrumental Album za płytę "Sylva" nagraną z holenderską Metropole Orkest. Jest to druga statuetka w ich kolekcji, pierwszą zdobyli dwa lata temu razem z wokalistką Lalah Hathaway (córką Donny’ego) za najlepsze wykonanie utworu R`n`B. Piosenka pochodziła z płyty "Family Dinner Volume One", która zapoczątkowała serię nagrań z ulubionymi wokalistkami i wokalistami.
Debiutancki, akustyczny album "The Only Constant" wydali w 2006 r., lecz na szersze uznanie musieli czekać kilka lat. Występowali w klubach, ośrodkach uniwersyteckich, mniejszych i większych salach zdobywając coraz większą popularność. Ich poziom docenili popularni artyści, zaczęli współpracować z Erykah Badu, Marcusem Millerem i Snoop Doggiem. Teraz są czołowym big bandem w Ameryce, w Europie mają duże grono fanów, a w Polsce występowali jesienią 2014 i 2015 r. m.in. w Teatrze Palladium. Stali się wielką atrakcją koncertową i gwiazdą jazzowych festiwali.
Domeną Snarky Puppy stały się koncerty i albumy nagrywane na żywo. W 2010 r. ukazała się płyta "Tell Your Friends" zarejestrowana w Dockside Studio w Lousianie z udziałem publiczności w liczbie 30 słuchaczy, bo więcej się nie zmieściło. Rok 2012 był przełomowy, bowiem zespól założył własne wydawnictwo GroundUP, co uczcił albumem pod takim właśnie tytułem, nagranym i sfilmowanym podczas trzech występów w Shapeshifter Lab na Brooklynie.
Rok później zrealizowali swoje marzenie zapraszając ośmioro wokalistów na "rodzinny obiad" do pięknej sali Shaftman Performance Hall w Jefferson Center w Roanoke. Z orkiestrą zaśpiewali: Lalah Hathaway, Lucy Woodward, N`Dambi, Magda Giannikou, Shayna Steele, Chantae Cann, Tony Scherr i Malika Tirolien. Michael League wpadł na pomysł, żeby - tak jak artystom - i publiczności dać słuchawki i umożliwić słuchanie koncertu w brzmieniu, jakie kreuje realizator nagrania. Dzięki temu uzyskali wysoką jakość nagrania "Family Dinner Volume One".
Ten album był wspaniałym podsumowaniem dziesięciu lat działalności, a statuetka Grammy dla piosenki "Something" nagranej z Lalah Hathaway nagrodą za wysiłek lidera i całego zespołu. Co ciekawe, Michael League napisał kameralną aranżację, która podkreśla głos wokalistki, a orkiestra swą potęgą brzmienia nie konkuruje z Hathaway.
W finale dochodzi jednak do zbiorowej ekstazy. Tej zasady zróżnicowanych orkiestracji trzymają się w całej swojej karierze. W 2014 r. Snarky Puppy przyjechali po raz pierwszy do Europy, wystąpili także w Polsce. W Londynie wyprzedali wszystkie koncerty, a w Holandii nagrali kolejny album na żywo "We Like It Here", słowem, poczuli się tu jak u siebie. Nawiązali kontakt z holenderską Metropole Orkest, a ich wspólny koncert wydany na płycie "Sylva" został nagrodzony Grammy.
Na kolejny "rodzinny obiad" zaprosili ulubione wokalistki i wokalistów do Esplanade Studios w Nowym Orleanie. Kilkadziesiąt biletów dla publiczności sprzedało się w cztery minuty. Podobnie jak wcześniej, wszyscy dostali słuchawki. W ostatniej chwili dokooptowano muzyków z nowoorleańskiej formacji NOLA, w tym trębacza Terence`a Blancharda.
Wydany na początku roku album "Family Dinner Volume Two" składa się z płyty CD i bogatszej w nagrania płyty DVD. Płytę CD otwiera wokalistka folkowa Becca Stvens śpiewająca swoją piosenkę "I Asked" z jej autorskiego albumu "Perfect Animal". Aranżacja Snarky Puppy przenosi ten utwór w muzyczny kosmos z tajemniczymi dźwiękami, zmiennymi nastrojami, subtelnymi odgłosami. Ta fenomenalna wersja może znowu dostać Grammy w następnym rozdaniu, a i cały album ma taką szansę.
Słynna peruwiańska wokalistka Susana Baca zaśpiewała własną piosenkę "Molino Molero" z towarzyszeniem soulowego chórku, a intrygującą jazzową solówkę wykonał gitarzysta Charlie Hunter dając world music nowy wyraz. Świetnie wypadł wokalista Chris Turner zainspirowany śpiewem gospel i soulem lat 60. XX w.
Żeby nagrać głos afrykańskiego gwiazdora Salifa Keity, Michael League zawiózł przygotowane wcześniej nagranie Snarky Puppy do Bamako, gdzie malijski śpiewak i towarzyszący mu genialny chórek dograli partie wokalne. Moim ulubionym nagraniem jest utwór brytyjskiej wokalistki Laury Mvuli "Sing To The Moon". Wyrafinowana aranżacja wpadającej w ucho melodii rozwija się od subtelnej ballady do ekstatycznego finału z udziałem orkiestry. Płytę CD "Family Dinner Volume Two" zamyka legenda folku, David Crosby, śpiewający własną piosenkę "Somebody Home" z akompaniamentem gitary i orkiestry.
Uzupełnieniem nagrań koncertowych są na płycie DVD rozmowy z artystami i ich indywidualne próbki talentów, często a cappella. Znakomity album godny polecenia wszystkim słuchaczom, także audiofilom, bo jest perfekcyjnie nagrany i ciekawie sfilmowany.
Marek Dusza
GROUNDUP/UNIVERSAL
