Pierwsze tony, jakie docierają po uruchomieniu odtwarzacza, wymagają od nas cofnięcia się w czasie o cztery dekady, gdy fortepian elektryczny torował sobie drogę na jazzowe sceny. Choć już 70 lat temu Earl Hines użył elektrycznej klawiatury, a w latach 50. wykorzystywali model Wurlitzera tacy innowatorzy, jak Ray Charles, Duke Ellington czy Sun Ra, to dopiero pełniejszej akceptacji doczekał się model Fendera na przełomie lat 60. i 70. wraz z ekspansją jazz-rocka.
Pandelis Karayorgis, pianista greckiego pochodzenia, uczeń Paula Bleya, wykorzystuje egzemplarz fortepianu Fendera, brzmiący nieczysto, a sprzęgnięty dodatkowo z ekspanderem i modulatorem, sprawia wrażenie, jakby to były ostatnie tchnienia weterana scen i studia. Ekscytująca pozostaje zresztą nie tylko faktura wiodącego instrumentu, ale i pełen abstrakcji styl wypowiedzi całego tria (Karayorgisowi towarzyszą: Nate McBride - kontrabas i Curt Newton - perkusja). Interpretacje utworów Theloniousa Monka, Sun Ra, Wayne’a Shortera i własnych zyskują w ich potraktowaniu nowy wymiar estetyczny. Karayorgis gra swobodnie, łatwo zapuszcza się obszary free jazzu, nie zagęszcza niepotrzebnie faktury, a zręcznie eksponując fortepian sprawia, że przywiązujemy się do jego niecodziennego brzmienia.
Cezary Gumiński
HATOLOGY / MULTIKULTI
