High Definition Compatible Digital to format opracowane z myślą o płycie CD. Standard pozwala na rozszerzenie rozdzielczości uzyskiwanej z nośnika poprzez zapis dodatkowych informacji w ramach najmniej znaczącego bitu. Opracowanie ma tę zaletę, że jest w pełni kompatybilne z formatem CD, tzn. płyty HDCD mogą być odtworzone na wszystkich odtwarzaczach (choć tylko te z HDCD skorzystają z zalet systemu), a odtwarzacze wyposażone w HDCD mogą także czytać "klasyczne" płyty CD. Dodatkowe informacje, jakie niesie nagranie HDCD będą odtworzone przez odtwarzacz bez tego formatu jako bardzo ciche przydźwięki, choć na samo brzmienie wpływ ma jeszcze jedna cecha, o której za chwilę.
HDCD jest autorskim opracowaniem firmy Pacific Microsonics, choć prawa i licencje zostały kupione przez firmę Microsoft.
Nagranie analogowe, z którego ma powstać płyta HDCD jest konwertowane na postać cyfrową z częstotliwością próbkowania 192kHz (ew. 176.4kHz), a następnie downsamplowane do 96kHz (ew. 88.2kHz). Rozdzielczość wynosi 24 bity, a na kolejnym etapie nadaje się materiałowi wymaganą przez standard CD formę 44.1kHz. Jednocześnie przygotowuje się dane dla dekodera HDCD, przeprowadzając proces łagodnego ograniczenia szczytowych wartości sygnału i kompresji w zakresie cichych pasaży. W ten sposób wyjściowy sygnał o wysokiej dynamice jest przygotowany do fizycznego zapisu na płycie CD, dysponującej mniejszą dynamiką. Do poprawnego działania układu potrzebne są jeszcze informacje o sposobie, w jaki sygnał został zmodyfikowany i to właśnie one zapisywane są w ramach najmniej znaczącego bitu.
Odtwarzacz, który wyposażony jest w dekoder HDCD czyta powyższe informacje i dokonuje rekonstrukcji sygnału rozszerzając zakres dynamiczny. Pozostałe urządzenia po prostu nie są w stanie zinterpretować dodatkowych danych, nie wprowadzają żadnych korekt, jednak odtwarzają sygnał ze zmienioną informacją dynamiczną.
