Orton to ten droższy, ale jednocześnie... mocowo słabszy z dwóch wzmacniaczy zintegrowanych.

Dzisiaj mamy do czynienia już z jego czwartą wersją, która pojawiła się w roku 2014, na 20. urodziny firmy. Obudowa, chociaż bez fajerwerków, wygląda bardzo dobrze. Niemal w całości została wykonana z aluminiowych profili, front jest gruby i wraz z lustrzaną powierzchnią środkowej części określa własny charakter urządzenia.

Po obydwu stronach pokrętła głośności umieszczono wskaźniki źródeł (w sumie od 1 do 6), których przełączanie zapewniają dwa przyciski; trzeci pełni rolę włącznika zasilania.

Pokrętło pracuje w typowy, "analogowy" sposób, a Sonnenteer Orton sprawia wrażenie konstrukcji raczej prostej, bez ukrytych dodatków i zawiłych ustawień, chociaż po wzięciu pilota do ręki pojawiają się niespodzianki. Jedna z nich dotyczy wskaźnika czułości; ustawienie "High" jest sygnalizowane zapaleniem się niewielkiej diody.

Producent podkreśla, że Sonneteer Orton jest konstrukcją dual-mono, czego śladem jest sposób rozplanowania elementów na tylnej ściance. Pojedyncze terminale głośnikowe umieszczono po dwóch stronach, osadzając pomiędzy nimi gniazda wejść (sześć) i wyjść (dwa) RCA. Jedno wyjście ma stały, a drugie regulowany poziom sygnału. Dla systemów multiroom przygotowano sensor podczerwieni.

Czytaj również: Co to znaczy trudne obciążenie? Co to jest wzmacniacz wydajny prądowo? Co to znaczy, że wzmacniacz 'nie napędzi' kolumn?

Niewielka dioda obok pokrętła wzmocnienia informuje o wybranym trybie czułości (niskiej lub wysokiej).

Wzmacniacz wyposażono w typowy system zabezpieczeń, zadaniem którego jest odłączenie kolumn głośnikowych. Tak się stanie, gdy układy wykryją obecność sygnałów ze składową stałą na wejściu w przypadku zwarcia (zaciski głośnikowe) lub przesterowania wejść (zbyt wysoki poziom ze źródła).

Zasilacz przygotowano ze specjalną starannością, separując poszczególne bloki i przygotowując trzy niezależne stopnie; dwa z nich (oczywiście identyczne) oddelegowano do kanałów wzmocnienia, trzeci stopień służy obwodom cyfrowych systemów sterujących.

Zadanie 8-bitowego mikroprocesora, zarządzającego wszystkim, polega między innymi na obsłudze sygnałów zdalnego sterowania, a także selekcji i regulacji czułości wejść. Konstrukcja wnętrza opiera się na trzech dużych płytkach drukowanych - jedna z nich, przykręcona do przedniej ścianki, zawiera elektronikę sterującą.

Po dwóch stronach umieszczono transformatory toroidalne; pozostałe elementy zasilacza, w tym prostowniki oraz kondensatory filtrujące, zajmują drugą z płytek, na której również obowiązuje podział na obwody lewego i prawego kanału. Całość elektroniki dla sygnałów audio jest już umieszczona na dużej, szerokiej płytce wypełniającej niemal połowę obudowy.

Czytaj również: Co oznacza Single-Ended?

W pokrętło głośności wbudowano diodę wskazującą aktywowanie funkcji wyciszenia.

Sygnał pobierany z wejść RCA trafia do wysokiej jakości przekaźników. W pobliżu widać także regulator wzmocnienia, w tej roli potencjometr z silniczkiem połączony z pokrętłem na przedniej ściance za pomocą długiego trzpienia.

Układy wyjściowe są ulokowane symetrycznie po dwóch stronach głównej płytki. Wzmacniacz nie ma typowego radiatora - to zadanie pełni właściwie cała obudowa; tranzystory mocy przytwierdzono bowiem do metalowych profili pod płytką drukowaną, a te z kolei do dolnej płyty chassis.

Obudowa nagrzewa się równomiernie, ale nie staje się gorąca nawet po dłuższym słuchaniu z wysokimi poziomami głośności. W górnej płycie nie ma też żadnych otworów wentylacyjnych, co było możliwe ze względu na relatywnie niską moc Ortona. Na każdy z kanałów przypada jedna para tranzystorów mocy.

Specyfika małoseryjnej produkcji pozwoliła firmie Sonneteer na zaoferowanie wyjątkowej usługi, polegającej na wykonywaniu (na zamówienie) specjalnych wersji urządzenia w niemal dowolnie wybranym kolorze.

Oprócz standardowej czerni i srebra, producent proponuje czerwień, ale na tym paleta się nie kończy; wybraną barwę będą miały nie tylko elementy samego wzmacniacza, ale także (metalowy) nadajnik zdalnego sterowania.

Czytaj również: Co to jest współczynnik tłumienia wzmacniacza?

Opisy wejść wykonano podwójnie - "normalnie" i "do góry nogami", aby były czytelne od góry.

Odsłuch

Średnie tony są często stawiane na piedestale, uważane za najważniejsze - leżą przecież, z definicji, w centrum pasma akustycznego. Tutaj ucho ludzkie ma największą czułość, instrumenty akustyczne największą energię, muzyka najwięcej treści itp. itd. Jak z każdym poglądem, można i z tym dyskutować, zwłaszcza gdy jest zbyt jednostronny i ma oznaczać zmarginalizowanie znaczenia skrajów pasma...

Nie o to walczyły całe pokolenia inżynierów, lecz o to, abyśmy mogli ze sprzętu Hi-fi słyszeć całe pasmo akustyczne. Można jednak te racje wyważyć, zresztą wbrew pozorom nie ma dzisiaj takich wzmacniaczy, które miałyby poważny problem z niskimi i wysokimi tonami, chodzi o rozłożenie akcentów, a czasami o dzielenie włosa na czworo i wyolbrzymianie naprawdę tonalnych niuansów.

Jeżeli jednak pozostajemy w audiofilskim nurcie takiego postrzegania i opisu, to Sonneteer z pewnością nadaje się na wzorzec wzmacniacza stworzonego dla zwolenników prymatu średnicy.

Ale nie tylko - czy to dzięki takiej sytuacji na "froncie tonalnym" czy też innym, głębiej ukrytym cechom, Sonneteer gra w sposób naprawdę przekonujący, często urzekający, czasami wręcz magiczny. Efekty bywają spektakularne, i chociaż odległe od neutralności, to niezwykle bogate w treści, różnorodne, soczyste i barwne.

Czytaj również: Co to jest konstrukcja dual-mono? Jakie są jej wady i zalety?

Jest tutaj trochę połączeń kablowych, ale Sonneteer błyszczy okazałym układem dual-mono.

Sonneteer opracował średnicę w sposób specjalny i charyzmatyczny, idąc zdecydowanie w kierunku "analogu", z czym chyba zgodzi się każdy, niezależnie od tego, do jakiego stopnia taki styl spełni oczekiwania.

Radziłbym jednak w tym wyjątkowym przypadku nie skupiać się na wcześniejszych oczekiwaniach, zostawić je na boku, na inną okazję, i posłuchać Sonneteera "na luzie", pozwolić mu dotrzeć do nas ze swoimi argumentami, a nie żądać odpowiedzi na nasze warunki. Rezultaty mogą być zgoła niespodziewane.

Co do faktów, które można tutaj przedstawić: barwa jest nieco oleista, dźwięki trochę zmiękczone, ale dobrze różnicowane i wyodrębniane; analityczność jest średnia w skali bezwzględnej, jednak w zaproponowanej kompozycji nie pozostawi niedosytu.

Większa aktywność szczegółów, a nawet lepsza przejrzystość, pogorszyłyby wrażenie spójności i ogólnej harmonii. Góra jest dźwięczna i zwinna, tak samo daleka od suchości jak i ostrości.

Wzmacniacz o tak niewysokiej mocy nie będzie przesuwał ścian, jednak poziom głośności i skala dynamiki w dużym stopniu zależą przecież od efektywności kolumn. Jeżeli unikniemy "wpadki" z kolumnami o niskiej wartości tego parametru, Sonneteer Orton powinien wystarczyć w pomieszczeniach średniej wielkości.

Ostatecznie jednak ocena sytuacji zależy też od naszych preferencji, tutaj trudno przykładać jedną miarę. Wszyscy jednak docenią przestrzeń - ta jest obszerna, a jednocześnie nasycona. Nawet gdy nie gramy głośno, dźwięku jest dużo, muzyka jest "obecna".

Włącznik zasilania i wybór wejść to jedyne funkcje dostępne z przedniego panelu.

Świetlista moc pilota

We wzmacniaczu takiej proweniencji nie spodziewam się kompleksowego wyposażenia, nawet brakiem zdalnego sterowania nie byłbym zdumiony. Orton ma jednak pilot, i to nie byle jaki.

Metalowy, ciężki, jest godny high-endowego wzmacniacza. Wybór wejść, regulacja głośności czy szybkie wyciszanie to jeszcze standard, ale trudno za zwyczajną uznać funkcję... latarki.

Z przodu, obok nadajnika podczerwieni, zainstalowano niewielką, ale bardzo jasną diodę – być może ułatwi to poszukiwania płyt, wtyczek, kabli, a może samego wzmacniacza.

Pilot oferuje także dostęp do regulacji czułości wejściowej (niedostępnej z przedniego panelu), przygotowanej indywidualnie dla każdego ze źródeł. Do wyboru są dwa tryby, czułość niska (konfiguracja fabryczna) i wysoka.

Orton zapamiętuje i przechowuje ustawienia pod warunkiem, że nie odłączymy wtyczki sieciowej, a posługujemy się tylko trybem czuwania. Wzmacniacz zapamiętuje ustawienia czułości indywidualnie dla każdego ze źródeł.

Kolejną niezwykłą cechą tego sterownika jest zasilanie akumulatorowe i port ładowania w formie gniazda USB – dokładnie jak w smartfonach, które pilot Sonneteera bije jednak na głowę pod względem czasu pracy na jednym ładowaniu – sięgającym... jednego roku.

Radek Łabanowski