Dwumikrofonowe (stereo) techniki nagraniowe
Metoda dwumikrofonowa ma różne warianty.
• Najczęstszym jest metoda XY (intensywnościowa), w której dwa mikrofony kierunkowe (kardioidalne) ustawione są blisko siebie (nie dalej niż 5 cm) i skierowane na skraje sceny. Zaletą tej metody jest prostota, naturalne rozmieszczenie źródeł pozornych na scenie oraz naturalna proporcja głośności między instrumentami. Wadą jest słaba rejestracja akustyki pomieszczenia. Sprawdza się przede wszystkim przy małych składach.
• Drugą metodą jest metoda AB (różnicowo-fazowa). Ustawia się w niej dwa mikrofony o charakterystyce kołowej w odległości 3-5 m od siebie. Odmianą tej metody jest tzw. "Decca Tree" (AB+M), z trzema mikrofonami, gdzie trzeci ustawiony jest na środku sceny. Jej zaletą jest znakomita przestrzeń i szeroka baza stereofoniczna, wadą niestabilne przejście źródeł pozornych między lewym i prawym kanałem - tzw. "przeskok".
• Warto wspomnieć także o metodzie Blumleina z mikrofonami o charakterystyce ósemkowej - przypomina ona metodę XY, jednak uzyskuje się znacznie lepsze wrażenie przestrzenności.
Wielomikrofonowe (multi-mono) techniki nagraniowe
Najbardziej popularną metodą jest jednak dzisiaj metoda wielomikrofonowa MM, z wykorzystaniem wielu mikrofonów monofonicznych. W tym przypadku każde źródło dźwięku rejestrowane jest przez osobny mikrofon, często w osobnym pomieszczeniu (i w innym czasie) niż pozostałe instrumenty.
Rejestracji dokonuje się na urządzeniu wielośladowym, dzięki czemu realizator może dowolnie manipulować barwą, siłą i ustawieniem każdego źródła w przestrzeni. Jest to, niestety, najmniej transparentna metoda rejestracji, która nie oddaje prawdziwej akustyki pomieszczenia, ani też realnej barwy instrumentu.
