Subwoofery były jednak wówczas pasywne, zasilane z wyjść głośnikowych wzmacniacza stereofonicznego. Możliwość wyodrębnienia subwoofera, jako wspólnego dla wszystkich kanałów głośnika przetwarzającego najniższe częstotliwości, wynika z dość skomplikowanych zjawisk akustycznych, które ostatecznie sprowadzają się do wniosku, że w typowym pomieszczeniu odsłuchowym nie potrafimy lokalizować źródeł tonów najniższych.
Przy opracowywaniu formatów dźwięku wielokanałowego wzięto to pod uwagę, i już w sposobie rejestracji ścieżki dźwiękowej utworzono specjalny kanał dla najniższych częstotliwości - LFE (Low Frequency Effects).
W ten sposób funkcjonowanie subwoofera wpisano w samą zasadę działania systemu wielokanałowego, podczas gdy w układach stereofonicznych jest to tylko opcja, niezbyt chętnie wykorzystywana przez audiofilów w systemach wyższej klasy, ponieważ uważa się, że mimo wszystkich zalet funkcjonalnych, oddzielenie niskich tonów jest pewnym kompromisem w stosunku do działania pełnozakresowych zespołów głośnikowych.
