Zostały opracowane przez konkurencyjne firmy (Dolby Laboratories i DTS) i obecnie funkcjonują równolegle na rynku. Zastosowano w nich stratne kodowanie dźwięku, czyli eliminację mniej istotnych danych. W DD kompresuje się dane 16-24 bity/ 48 kHz (5 Mb/s) do postaci 384, 448 (uznana za standardową) bądź do 640 kbps (bardzo rzadko).
Formaty pozwalają na zapis kilku kanałów (np. 5.1) na płycie DVD (pojemność 4,7GB). Dolby Digital obejmuje również kompresję 192 kbps, ale stosuje się ją wyłącznie dla 2.0, np. dla sygnału cyfrowego audio nadawanego przez stacje telewizyjne.
DTS to system opracowany i wdrożony przez firmę Digital Theatre Systems. Kompresja w tym systemie jest znacznie mniejsza i strumień informacji jest ponad trzykrotnie większy niż w DD - najczęściej 1,5 Mbps zamiast 448 kbps.
Dzięki temu panuje opinia, że DTS oferuje lepszą jakość dźwięku niż DD. W większości wypadków jest to prawda, nie jest to jednak reguła dla wszystkich wydawnictw. Cechą DTS jest bowiem charakterystyczne podbicie części wysokich częstotliwości.
